بحثي دربارۀ پيوند عمودي خيال در غزليات حافظ

The study of vertical connection of verses in Hafiz's Ghazals

يكي از مسائلي كه در شيوه ­شناسي شعر حافظ مورد بررسي است، گسستگي محور عمودي خيال و به زعم برخي حافظ ­پژوهان نبودن توالي مفهومي ميان بيت­ هاي برخي از غزل­ ها است، كه از اين رو حافظ از زمينه­ سازان سبك هندي به شمار آمده است. در اين جستار ما كوشيده ­ايم تا با عنايت به جان­مايۀ شعر حافظ؛ يعني عشق و بر پايۀ تداعي­ ها و گسترش معنايي برخاسته از آن، كه باعث آشفتگي و گسستگي ظاهري در پيوند بيت­ ها مي ­شود، كانوني شدن و پيوند دوبارۀ ابيات و توالي آن­ها را روشـن نماييم. كه بر اين پايه افزون بر آشكار شـدن پيوند نهادينه و­ نهاني بيت­ها، نكات و معاني ظريف ديگري نيز به دست مي‌آيد.

One of the issues studied in the stylistics of Hafiz's poetry is the vertical imagery and as some experts in this field think is the lack of coherence among the verses of a Ghazal. Hence, Hafiz has been considered as one who paved the way for the emergence of Indian style. In this essay, by considering the essence of Hafiz's Divan, i. e. love and based on the associations, contents, and the extension of meaning emanated from it which disturbs and separates the connection of verses, it has been tried to clarify the centerism and new connection in these verses by the help of love. So, in addition to clarifying the hidden and internal connections, some other points and fine meanings will be gained.