عالم صغير و كبير در عرفان زرتشت و مشتركات آن با عرفان مولانا

Microcosms and Macrocosms in Zoroastrian Mysticism and its Commons with Molana’s Mysticism

اين نوشتار، به بررسي و تطبيق مفهوم عرفاني «عالم صغير» يعني پنداشتن انسان به منزله جهاني كوچك كه در بردارنده تمام عناصر «عالم كبير» يعني جهان هستي است در عرفان ايرانيان باستان و مشتركات آن با عرفان اسلامي (- مولوي) مي پردازد. با نگرشي اجمالي و كوتاه درباره تاريخچه انديشه عالم صغير و كبير در فرهنگ يونان، هند قديم، ايران باستان، به تبيين كلّي ديدگاه اسلام بخصوص مولوي در اين زمينه مي پردازيم. انساني كه در سلسله مراتب وجود، به عنوان آخرين مرتبه هستي پا به عرصه وجود گذاشته و يا به قولي متأخر زماني است. ولي علّت غايي آفرينش محسوب مي شود و خلاصه و زبده تمام مخلوقات به شمار مي رود و اگرچه به ظاهر و صورت جهاني كوچك به شمار مي رود در باطن عالمي بزرگ است.

This writing deals with examination and conformation of mystic concept in microcosms means human suppose like to small world including of all elements of macro cosmos mean world in ancient Iranian mysticism and Islamic mysticism (Molavi). To glance though history of microcosms and macrocosms in Greece, ancient India and Iran, cultures, deal with general explanation of Islam view particularly view of Molavi in area. The human was cornered in existence hierarchy as last degree of the world and or he/she is time being, but is main and ultimately of creation and is part of whole creatures, and although he/she is a small the world appearly, but he/is a great the world in heart. Such that Molana says in noble Mathnawi book.