تحليل ظرفيت‌هاي تمثيلي حكايات مربوط به حضرت موسي(ع) در مثنوي مولانا

Analysis of Allegorical Implications of Narrations Related to Hazrate Moosa (P.B.U.H) in Molana's Masnavi

تمثيل يكي از ابزارهاي كارآمد زبان عاطفي(ادبي) براي القاي دريافت‌هاي عرفاني و شهودهاي شاعرانه است، زيرا تنها در قلمرو زبان عاطفي است كه مي‌توان تجارب عرفاني و مفاهيم ذهني را كه از مقوله احساسات شخصي و دروني‌اند، به شيوه تمثيل به ديگران انتقال داد. از آن جا كه در تعاليم و تمثيلات مولانا، حقيقت از شريعت جدايي ندارد، با تأمل در حكايت‌هاي تمثيلي انبيا و اوليا - به ويژه حكايات مربوط به حضرت موسي (ع)- مي‌توان سرّ طريقت و حقيقت را بهتر درك كرد. حضرت موسي(ع) از ديدگاه مولانا، مرد حقي است كه با تكيه بر عصاي شريعت به درياي حقيقت گام مي‌نهد و سالك طريق را به مدارج كمال راهنمايي مي‌نمايد.

Allegory is one of the most effective literary devices in order to inspire the gnostic implications and intuitions because the gnostic concepts [from the inner and personal feelings] can be transferred to the others by such device. Since in the teaching[s], allegories and words of Molana, realities are not separated from Shariat, so by studying the allegorical narrations of prophets and Imams– especial the narrations related to Mosa (P.B.U.H) – the trend of Shariat and facts will be understood. Mosa, regarding the view of Molana, is the man of right who took step in the sea of reality or facts by his stick and directed the humans toward the domain of perfection.