رابطه عرفان و سياست در انديشه سياسي شيعه با تاكيد بر دولت امامت گراي عرفان محور اسماعيليان نزاري (حسن صباح)

The Relation between Mysticism and Politics in Shia’s Political Thought with Emphasis on the Nizari Ismailis’ Imamat-oriented Mysticism (Hassan Sabbah

نسبت چالش برانگيز عرفان و سياست همواره در طول تاريخ اسلام مورد مناقشه ميان متفكران بوده است. عده اي با تاكيد بر فضيلت مدني، تنها راه سعادت انسان را در حيات سياسي جستجو مي نمايند، در حالي كه برخي نيز بر تكيه ستون سياست بر عرفان پا فشاري دارند. اما به نظر مي رسد كنش سياسي اسماعيليان نزاري و به ويژه انديشه هاي حسن صباح به خوبي نمايانگر پيوند محكم عرفان نظري و سياست عملي مي باشد . حكومت حسن صباح بدون پيوند مفهوم نبوت و امامت با توحيد قابل فهم نيست و از طرف ديگر جايگاه محوري امام در اين نظريه سياسي بر غير قابل انفكاك بودن زعامت سياسي از امامت شيعي تاكيد مي نمايد.

The controvertial relation between spirituality and politics has always been a challenging issue among the religious thinkers throughout history of Islam. Emphasized on civic virtue, some consider political life as the only way for human salvation and perfection while others insist on laying the foundations of politics on mysticism. However, it seems that Nizari Ismailis’ diplomacy especially the ideas of Hassan Sabbah represent the strong bond between theoretical mysticism and applied politics. Understanding Hassan Sabbah’s Political government and leadership lies in entertwining the concepts of prophecy and Imamat with that of Tawheed. Meanwhile, the pivotal role of Imam in this political theory can be imply that political leadership and Shia Imamah are not seperable.