آثار تمرين هوازي و بي تمريني پس از آن بر شاخص مقاومت به انسولين، نيمرخ ليپيدي و تركيب بدن مردان داراي اضافه وزن نيروي انتظامي

Effects of aerobic training and detraining on body composition, lipid profile and insulin resistance in over weight policemen

زمينه و هدف: با وجود اهميت آمادگي جسماني مطلوب براي افراد نظامي و انتظامي، نشان داده شده است كه چاقي و افزايش وزن در نيروهاي نظامي و انتظامي رو به گسترش است. هدف كلي پژوهش حاضر، بررسي آثار تمرين هوازي و بي تمريني بر شاخص مقاومت به انسولين، نيمرخ ليپيدي و تركيب بدني مردان داراي اضافه وزن نيروي انتظامي بود. روش تحقيق: تعداد 40 نفر از مردان نيروي انتظامي داراي اضافه وزن با ميانگين سني6/3±29/8 سال، قد 6±175/5 سانتي متر، وزن 6/2±87/42 كيلوگرم و شاخص توده بدن 4/4±28/55؛ به صورت هدفمند در تحقيق شركت كردند و به طور تصادفي به دو گروه 20 نفري شامل گروه تمرينات هوازي و يك گروه شاهد تقسيم گرديدند. برنامه تمريني هوازي مشتمل بر دويدن مداوم با روند ثابت به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته، با شدت 65 تا 75 درصد حداكثر ضربان قلب، به مدت 20 دقيقه در هر جلسه و افزايش يك دقيقه اي به زمان تمرين در هر جلسه؛ اجرا شد. پس از انجام پروتكل تمرينات هوازي توسط گروه تجربي و آزمون گيري براي بار دوم، آزمودني ها به مدت 6 هفته در شرايط بي تمريني قرار گرفتند. بعد از 6 هفته بي تمريني، تمامي آزمون ها تكرار شدند. براي مطالعه اثر درون گروهي و بين گروهي، از آزمون آناليز واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي توكي در سطح 0/05≥p استفاده شد. يافته ها: اجراي 8 هفته تمرين هوازي موجب كاهش معني دار مقاومت به انسولين (0/003=p)، درصد چربي (0/001=p)، شاخص توده بدن (0/004=p)، و بهبودي نيمرخ ليپيدي (0/05>p) شد؛ اما پس از 6 هفته بي تمريني، تمامي سازگاري هاي ايجاد شده حالت اوليه قبل از تمرين برگشت. نتيجه گيري: تمرين هوازي مداوم و منظم مي تواند در بهبود عوامل خطرزاي قلبي – عروقي در نيروهاي انتظامي موثر باشد، در حالي كه با بي تمريني، اين آثار مثبت از بين مي رود.

Background and Aim: Despite the importance of good physical fitness among military personnel, it is shown that obesity and over weight in the police and armed forces increased in recent years. The purpose of this study was to examine the effects of aerobic training and detraining on body composition, lipid profile and insulin resistance in over weight policeman. Materials and Methods: A sample of 40 healthy Guilan policeman with a mean age of 29.8±6.3 y, weight: 87.42±6.2 kg, height 175.5±6 cm and BMI: 28.55±4.4 kg/m2 volunteered for this study. The subjects were divided into two groups including aerobic and control goups. Aerobic exercise program performed for 8 weeks, three days per week, with 65-75 maximal heart rate for 20-minutes in every session. Before and after performing of aerobic exercise program all variables (body composition, insulin, glucose and lipid profile) were measured. After the aerobic training protocol and testing for the second time, the subjects were prohibited from every exercise for 6 weeks. All measurements repeated again after 6 weeks of detraining and the data were collected. For extraction of the results it is applied the repeated measure of analysis of variance and Tukey post hoc tests. Results: Performing of 8 weeks of aerobic exercise induced significant improvement in the insulin resistance (p=0.003), fat percentage (p=0.001), body mass index (p=0.004) and lipid profile improvement (p<0.05); while all adaptations returned to the baseline after 6 weeks of detraining. Conclusion: Regular aerobic exercise can improvement cardiovascular risk factors in military personnel; however these positive effects will be attenuated if considered detraining.