اثربخشي آموزش گروهي مديريت خشم بر بهبود مهارت‌هاي ارتباطي دختران بزهكار شهر تهران

The Effect of Group Training of Anger Control on Improving Communication Skills of Delinquent Girls in Tehran

زمينه و هدف: نظام عدالت كيفري نوجوانان شاهد آن بوده كه دختران ساكن محل‌هاي نگهداري نوجوانان بزهكار، از مشكلات همبود فراواني به‌خصوص خشم و پرخاشگري رنج مي‌برند كه بدين سبب، در آيندهٔ اين نوجوانان، پيامدهاي منفي فراواني را خواهد داشت. مديريت خشم مي‌تواند با بهبود عواملي كه به‌طور مستقيم با مهارت‌هاي اجتماعي مرتبط است، باعث بهبود روابط انساني شود. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش گروهي كنترل خشم بر بهبود مهارت‌هاي ارتباطي دختران بزهكار است. روش‌بررسي: مطالعهٔ حاضر نيمه‌تجربي و از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي دختران بزهكار شهر تهران تشكيل دادند كه در سال 1392 در كانون اصلاح‌و‌تربيت نگهداري مي‌شدند. به‌علت محدودبودن جامعهٔ مطالعه‌شده، همهٔ اعضا به‌روش سرشماري به‌عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (30 نفر) و كنترل (30 نفر) قرار گرفتند. افراد گروه آزمايش در هشت جلسه اصول مهارت‌هاي كنترل خشم را دريافت كردند. ابزار اندازه‌گيري اين پژوهش شامل پرسشنامهٔ مهارت‌هاي ارتباطي كوئين‌دام بود. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده ازطريق آزمون كوواريانس تجزيه‌و‌تحليل شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد تأثير آموزش گروهي كنترل خشم بر بهبود مهارت‌هاي ارتباطي دختران بزهكار در سطح 0٫05 معنادار است (0٫001>p). نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق اين فرضيه را اثبات كرد كه آموزش گروهي كنترل خشم بر بهبود مهارت‌هاي ارتباطي دختران بزهكار مؤثر است. نتايج اين پژوهش مي‌تواند به مسئولان مراكز اصلاح‌و‌تربيت كمك كند تا با آموزش گروهي كنترل خشم در برنامه‌هاي خود، علاوه‌بر كنترل خشم دختران بزهكار، مهارت‌هاي ارتباطي‌شان را نيز بهبود‌بخشيده و سبب بهترشدن روابط آنان با مسئولان و بزهكاران ديگر شود.

Background and objective: Juvenile criminal justice system has seen that girls living in districts of residing juvenile offenders suffer especially from anger and aggression problems. These offenders have negative consequences in the community. The factors that can improve social skills and anger management are directly related to the improvement of human relations. The purpose of this study was to determine the effectiveness of communication skills training on improving anger control in delinquent girls. Methods: This study is a quasi-experimental type with pre- test and post-test and control groups. The study sample consisted of all female offenders in Tehran in 1392 holding in juvenile correction centers. Because of the limitation of the study population, all of members were selected by census sampling method and were randomly divided into two groups, experiment group (30 patients) and control group (30 patient). The experimental group received eight sessions of anger management skills. The measurement tool was Queen dom's questionnaire of communication skills. The collected data were also analyzed by ANCOVA. Results: The results of covariance analysis shows that the effect of group training of anger control on improving communication skills of delinquent girls is significant at 0.05 level (P<0.001). Conclusion: The results of this study help authorities of correction centers to teach anger control program for juvenile female offenders to improve their communication skills particularly in their relations with the authorities and other delinquent.