قلمي سرخ درباره زنان

از ديرباز ديواره اي بسيار ستبر در خصوص جايگاه زنان در شعر كشيده شده است. بايد بدانيم كه در فرهنگ كهن اين سرزمين به جز تصويرگري، سنت بسيار پابرجاي ديگري نيز در نقل زنان وجود داشته است و آن نيز قلم شعرا مي باشد. بخش عظيمي از ادبيات سرزمين ما را ديوان شعرا تشكيل مي دهد. عنوان برگزيده بر اين گفتار عنواني است كلي و موضوع آن بسيار گسترده است. مطابق انديشه شعرا هميشه نوعي دوگانگي در اين مقوله به چشم مي خورد. تعارض ميان خوب و بد. اين شيوه ي تفكر، هسته اصلي و زيربناي انديشه اي آييني است كه در سال هاي متوالي ذهن شعرا را به خود مشغول كرده است. آنگونه كه در ديوان اشعار بزرگاني چون فردوسي شكوه، عظمت و شجاعت زناني چون گردآفريد جلوه گري مي كند. اما در رويه ي ديگر سخن نقش هاي اغراق آميزي از عدم تكريم به نقش و حضور زنان نيز مطرح مي شود. در اين مقاله سعي شده است به موضوع تندنگري شعرا در باب زنان توجه شود.

فاقد عنوان و چكيده لاتين