بررسي موانع تحصيل دختران روستايي (پژوهشي كيفي)

آموزش به منزله اقدامي مهم در فرآيند توانمندسازي، حق طبيعي انسانها به شمار مي رود و نقشي مهم در تعالي آنها دارد. يكي از مسائل مشهود در برخي نواحي روستايي كشور، عدم تحصيل يا ترك تحصيل دختران روستايي در سالهاي نخست تحصيل است. هدف پژوهش حاضر، بررسي موانع تحصيل دختران روستايي در روستاي چكوچه پشت و نواحي كوهستاني گَن گَله واه و دوران در شهرستان رضوان شهر است كه با روش تحقيق كيفي انجام شده است. براي گردآوري داده ها از مشاهده و مصاحبه هاي نيمه سازمان يافته و براي تحليل داده ها از روش تحليل موضوعي استفاده شده است. بر اساس يافته هاي پژوهش، مجموعه اي از عوامل اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي در تصميم گيري براي تحصيل دختران روستايي مؤثر است. اين عوامل عبارت اند از: عدم باور والدين به ضرورت تحصيل يا ادامه تحصيل دختران، تأكيد بر ازدواج زودهنگام دختران، گسترش شايعات مردم به سبب خروج دختران از منزل و تبعيض ميان فرزند دختر و پسر كه همگي در نهادهاي غيررسمي اجتماع محلي ريشه دارند. باورها نقشي بسيار مهم در عدم تحصيل يا ترك تحصيل دختران روستايي دارند و استعدادهاي نهفته در وجود افراد، به دليل فقدان محيطي مناسب، امكان بروز ندارند. عدم تناسب آموزشهاي ارائه شده در مدارس با ظرفيتها و استعدادهاي وجودي افراد و تناسب كم مطالب آموزشي با نيازهاي آنها در زندگي روزمره عوامل مهم ديگري هستند كه بي علاقگي به تحصيل، تقويت باور به عدم سودمندي آن و تثبيت هنجارهاي ممانعت كننده از تحصيل را موجب مي شوند. امنيت كم جاده ها، دوري از امكانات آموزشي و وضعيت مالي ضعيف نيز از ديگر عوامل محدودكننده در اين زمينه اند.