بررسي تاثير رويكردهاي آموزشي بر مهارتهاي اجتماعي كودكان پيش دبستاني

هدف پژوهش حاضر بررسي عملكرد رويكردهاي آموزشي در تقويت مهارتهاي اجتماعي فراگيران و پاسخ دادن به اين پرسش است كه هر يك از اين رويكردها چه تأثيري بر تقويت مهارتهاي عاطفي- اجتماعي كودكان مي گذارد. براي اين منظور پنجخرده مقياس مهارتهاي عاطفي- اجتماعي شامل خودكنترلي، خودكارآمدي تحصيلي، پشتكار، مهارت رهبري و توانايي ارتباط اجتماعي انتخاب شدند. اين مقياس ها طي سال تحصيلي 94-1393 در سه مرحله سه ماهه با توجه به تفاوتهاي روش شناختي دو رويكرد آموزشي واحد كار و پروژه اي مقايسه شدند. چارچوب نظري اين پژوهش با بهره گيري از الگوي مدارس رجيو اميليا و نظريات مالاگاتزي و ليليان كتز تنظيم شده است. روش تحقيق از نوع پيمايش مقطعي و ابزار پژوهش پرسشنامه است. حجم نمونه شامل 383 كودك 7-6 ساله بوده كه در مراكز پيش دبستاني شهر كرمان تحت آموزش بوده اند.يافته هاي حاصل از آزمون T مستقل نشان داد كه ميانگين مهارتهاي اجتماعي - عاطفي كودكان پروژه- محور در مقايسه با واحد كار بيشتر است.همچنين هر يك از مهارتهاي عاطفي - اجتماعي طي دوره هاي زماني متفاوت در كودكان بروز مي كند، به طوري كه توانايي روابط اجتماعي در رويكرد پروژه اي و توان رهبري در رويكرد واحد كار بسيار بيشتر از ديگر خرده مقياس ها به دست آمد. در بعد مهارتهاي خودكارآمدي، خودكنترلي و پشتكار كودكان تفاوتي معنادار دررويكرد پروژه اي نسبت به رويكرد واحد كار آشكار شد. با توجه به نتايج به دست آمده پيشنهاد مي شود والدين، برنامه ريزان و مديران آموزشي ظرفيت ها و ضعفهاي كودكان را در ابعاد مختلف مورد بررسي قرار دهند تا خدمات آموزشي متناسب و هدفمند دريافت كنند.