«مراتب سعادت» در فلسفة اخلاق ارسطو

Hierarchy of Eudaimonia in Aristotle's Moral Philosophy

سعادت در فلسفة اخلاق ارسطو محوريت دارد. اما بين مفسران ارسطو دربارة چيستي سعادت، راه شناخت آن و برخي امور مرتبط ديگر، اختلاف نظر وجود دارد. جان مكدَوْل تفاسيري جديد از اين مباحث به دست مي­دهد. به نظر او افعال درست، مقوّم سعادت هستند. تنها فضيلت‌مند مي‌تواند چنين افعالي را بشناسد. ارزش اين افعال واقعي است. دليل اخلاقي از درون منظر فضيلت­ مند است. ارسطو هم با استناد به كاركرد انسان، از نظرش در باب سعادت دفاع بيروني نمي­ كند. ما استدلال مي­كنيم كه ارسطو به «مراتب سعادت» قائل است: «سعادت حيواني»، «سعادت انساني» و «سعادت الهي». مكدول «سعادت حيواني» و «سعادت الهي» را لحاظ نمي­ كند. ارسطو در مقام فيلسوف، بر اساس كاركرد زيستي انسان، درباره اين سه نوع سعادت و مراتب آنها استدلال مي­كند. و فضايل (رذايل) هستند كه ارزش ذاتي دارند و ارزش افعال فرع بر ارزش آنهاست.

Eudaimonia has a central role in Aristotle's moral philosophy. But there are disagreements about the nature of eudaimonia, how to know it, and some other related issues. John McDowell proposes new interpretations about these matters. According to McDowell right actions are constitutive of eudaimonia. Only the virtuous person can know them. The value of these actions is real. Moral reasons are from within the virtous perspective. Also Aristotle doesn’t argue for his view on eudaimonia based upon human ergon as an external argument. We argue that there is a hierarchy of eudaimonias in Aristotle's ethical system: animal eudaimonia, human eudaimonia, and divine eudaimonia. McDowell doesn't consider animal eudaimonia, and divine eudaimonia. Aristotle as a philosopher argues externally from human biological ergon to these three types of eudaimonia and their hierarchies. Moral and intellectual virtues (vices) have intrinsic value and the value of actions are derivative from their value