كليدواژه :
افلاطون , هنر , مثال خير , معرفت , شهود , آفرينندگي
چكيده فارسي :
ارتباط وثيق ميان معرفت‌شناسي و هستي‌شناسي در مابعدالطبيعه افلاطوني، خود را در هنر نيز آشكار مي‌سازد. در تفكر افلاطون، اولاً فلسفه يك كمال نظري در حد طاقت بشري است؛ ثانياً راه نشان دادن اين معرفت نظري به اخلاق، سياست و هنر اين است كه هم براي حكيم و هم براي آحاد جامعه يك كمال عملي باشد. افلاطون، غايت حكمت را شهود مثال خير و اين شهود را شرط انجام هر كار شخصي يا اجتماعي دانست، از اين‌رو هر چيز از جمله هنر، تابع غايت تحقق مثال خير است. به اعتقاد افلاطون، هرگونه هنري كه به حقيقت بي اعتنا باشد، فاقد ارزش است؛ زيرا خيري در آن نيست و هر اندازه هنري به حقيقت نزديك‌تر باشد، به همان نسبت ارزشمند است. هرچند در آثار افلاطون چنين مطلبي به صراحت ذكر نشده است؛ اما مي‌توان گفت نفسِ هنرمندي كه به مقام شهود مثال خير رسيده است، با خلق اثر هنري، مظهر و جلوه صفاتي نظير خلّاق، مبدع، بديع و مصوّر ميشود و با فعل هنري خود به مبدأ عالم شباهت مي يابد.
چكيده لاتين :
The relationship between epistemology and ontology in Platonic metaphysics reveals itself in art. For Plato, in the first place, philosophy is a theoretical perfection to the extent of human power; secondly, the way of showing this theoretical knowledge of ethics, politics, and art is a practical accomplishment for both the philosopher and the community. Plato believes that intuition of The Good is the ultimate aim of wisdom, and this intuition is a condition for doing any personal or social work; therefore, everything, including art, is dependent on The Good. According to Plato, any art that does not have the truth is worthless; because there is no good and the more art comes closer to the reality, it would be more worthwhile. Although this is not explicitly mentioned in Plato's works, one can say that the soul of the artist has been reached to the intuition of The Good. Through creating an artwork, the artist manifests the features such as creator, originator, and innovator. Thus, with his artistic act, he would find himself similar to the origin of the world.
