سنّت‌گرايي علمي مسلمانان شبه قارّه هند در مقايسه با ايران در سده نوزدهم

Muslim’s Scientific Traditionalism in India versus Iran in the Nineteenth Century

پس از گسترش موج تجددگرايي در ايران در سده نوزدهم، تقريباً همه متون علمي كهن به كناري گذاشته شد و به جاي آن از متون ترجمه شده غربي براي تدريس در مراكز علمي استفاده شد. در همين سده در هند، برخلاف ايران، با وجود حضور استعماري بريتانيا و گسترش علوم و فنون جديد، همچنان متون فارسي و عربي دانشمندان ايراني به‌عنوان كتاب مرجع و منبع درسي، استفاده مي‌شد. در اين پژوهش، با استفاده، علل و عوامل وفاداري مسلمانان شبه قاره هند به متون كهن فارسي و عربي و توجه بيش از اندازه آنها به علوم هندسه و رياضي در قياس با مباحث فلسفي، بررسي شده است. براي توجيه اين پديده، نظريه‌هاي چون اهتمام به نجات پديده‌ها، عدم رويكرد مديريتي، ناتواني علمي و عدم تناسب ساختارهاي معرفتي با نظريّه‌هاي علميِ جديد، اراوه شده كه در اين مقاله مورد نقد و بررسي قرار گرفته‌اند.

In the nineteenth century Iran, with the spread of modernization, ancient science texts were abandoned and Western translated texts were used for teaching. In the same period in India, Persian and Arabic texts were used by Iranian scholars as reference books and textbooks. In this paper, we want to answer the two basic questions: first, why did Indian Muslims, unlike Iran, despite the colonial presence of Britain and the spread of new science and technology in this country, still adhere to their old Persian and Arabic texts, and secondly, why did they attention more to the geometric and mathematical aspects of the texts than to the intellectual and philosophical issues. There are several different theories, such as: save the phenomena, scientific disability, management approach in science, cognitive structures.