عنوان مقاله :
نسبت زيبايي شناسي و هنرهاي سنتي در حكمت هنر هندو
عنوان به زبان ديگر :
The Relation between Aesthetics and Traditional Arts in Hinduism
پديد آورندگان :
رمضان ماهي، سميه دانشگاه آزاد اسلامي تهران - واحد علوم و تحقيقات - دانشكده حقوق، الهيات و علوم سياسي , محمودي، ابوالفضل دانشگاه آزاد اسلامي تهران - واحد علوم و تحقيقات - دانشكده حقوق، الهيات و علوم سياسي , بلخاري قهي، حسن دانشگاه تهران - پرديس هنرهاي زيبا - دانشكده هنرهاي تجسمي - گروه مطالعات عالي هنر , ريخته‌گران، محمدرضا دانشگاه تهران - دانشكده ادبيات و علوم انساني
كليدواژه :
زيبايي‌شناسي هندي , درمه , هنر آييني و هنر سنتي , هنر هندي , حكمت هنر هندو , زيبايي شناسي و هنرهاي سنتي
چكيده فارسي :
يكي از مفاهيمي كه در دوران معاصر و پيرامون چيستي هنر كاربردي فراوان يافته، اصطلاح «زيبايي‌شناسي» است. گرچه اين اصطلاح با ظهور فيلسوف آلماني بائوم‌گارتن و سپس ايمانوئل كانت معناي تازه‌اي در فلسفه غربي يافت، اما امروزه در مورد انواع هنر از جمله هنرهاي برآمده از سنت‌هاي شرقي نيز استعمال مي‌شود. هدف از نگارش اين مقاله، كه به صورت تأويلي-تحليلي انجام مي‌پذيرد، آسيب‌شناسي كاربست اصطلاح زيبايي‌شناسي در مورد هنرهاي برآمده از آيين، مانند هنر سنتي هندي است. براي رسيدن به اين هدف پس از پرداختن به اصول برآمده از علم زيبايي‌شناسي، به بنيان‌هاي حكمي در تفكر هندو پرداخته خواهد شد. سپس مهم‌ترين ويژگي‌هاي هنرهاي سنتي هندي به واسطه متون مقدس تبيين مي‌گردد. در انتها نيز با تطبيق اصول حاكم بر علم زيبايي‌شناسي و مباني حكمي هنر هندويي، وجوه افتراق و اشتراك اين دو ديدگاه ذيل پنج مورد اصلي بيان مي‌شود. نتيجه آن‌كه اگرچه هنر سنتي هندي را مي‌توان از وجه زيبايي‌شناسانه مورد تحليل قرار داد، اما ادراك كامل آثار شكل گرفته در اين تمدن تنها به واسطه فهم بنيان‌هاي مذهبي و انگاره‌هاي مقدس آييني حاكم بر تفكر هندو قابل دستيابي است و به همين دليل استعمال واژه زيبايي‌شناسي براي اشاره به وجوه هنري و امر زيبا در هنرهاي ادوار كهن هند توصيه نمي‌شود. همچنين براي تفهيم بهتر اين معنا يكي از ساده‌ترين اشكال مندله از دو زاويه زيبايي‌شناسانه و حكمت هندويي مورد تحليل قرار خواهد گرفت.
چكيده لاتين :
One of the terms that is currently used for art quiddity is the term “aesthetics”. Although this term has a new meaning in Western philosophy with the advent of the German philosopher Baumgarten and then Immanuel Kant, but nowadays it is used for different kinds of art, including the arts derived from the tradition, and this usage is considered controversial by Eastern philosophers. In this paper, we try to explain why using the term “Indian aesthetics” is not recommended for the remnants of this civilization by reviewing different aspects of traditional Indian art, and showing that such an usage causes some special aspects of Hinduism, that were the motivation to produce artworks, remain unknown. To achieve such goal, we try to list particular features of Indian
art such as being ritual and then classify its conflict with the concept of aesthetics.
