سنجش تطبيقي شاخص‌هاي توسعه آموزشي در استان بوشهر

Comparative Evaluation of Educational Development Indicators in Bushehr Province

وجود نابرابري و ابعاد مختلف آن از نشانه‌هاي مهم توسعه نيافتگي است، كه رفع چنين كمبودهايي مستلزم نگرش و توجه جدي به نحوه پراكندگي شاخص‌هاي توسعه در سطوح مختلف است. به منظور حل مسائل ناشي از عدم تعادل هاي منطقه‌اي، گام نخست شناخت و سطح‌بندي مناطق از نظر ميزان برخورداري در زمينه‌هاي مختلف است. پژوهش حاضر با هدف تبيين نابرابري‌هاي آموزشي در سطح شهرستان‌هاي استان بوشهر طي سال‌هاي 1385 و 1390 انجام گرفته است. بر اين اساس؛ در پژوهش حاضر سعي شده است تا 9 شهرستان استان بوشهر را بر اساس 12 شاخص آموزشي، بر پايه مطالعات كتابخانه‌اي و عمدتا سالنامه آماري سال‌هاي 1385 و 1390، با استفاده از مدل‌هاي تاكسونومي عددي و شاخص تركيبي توسعه انساني، سطح‌بندي و ميزان برخورداري اين شهرستان‌ها از نظر شاخص‌هاي آموزشي تعيين شود. نوع پژوهش كاربردي- توسعه‌اي مي‌باشد، روش گردآوري اطلاعات از نوع كتابخانه‌اي و براي تحليل داده‌ها، ترسيم نقشه و نمودار از نرم افزارهاي Excel ، Gis و Spss استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه در بين شهرستان هاي استان بوشهر به حيث ميزان برخورداري از شاخص‌هاي آموزشي مورد نظر در سال 1385، شهرستان‌هاي تنگستان و بوشهر به ترتيب با دارا بودن ضريب توسعه يافتگي (0/938) و ( 0/159 ) بر اساس تكنيك شاخص تركيبي توسعه انساني و (0/116) و (0/880) بر اساس تكنيك تاكسونومي عددي به عنوان برخوردارترين و محروم‌ترين شهرستان‌هاي استان و در سال 1390، شهرستان‌هاي تنگستان و كنگان به ترتيب با دارا بودن ضريب توسعه يافتگي (0/814) و (0/15) بر اساس تكنيك شاخص تركيبي توسعه انساني و (0/304) و (0/879) بر اساس تكنيك تاكسونومي عددي به عنوان برخوردارترين و محروم‌ترين شهرستان‌هاي استان بوشهر محسوب گرديده‌اند

The existence of inequality and its various dimensions is one of the important signs of underdevelopment. The elimination of such shortfalls requires a serious attitude and attention to the distribution of development indicators at various levels. In order to solve problems caused by regional imbalances, the first step is to recognize and stratify different regions in terms of their level of enjoyment in different fields. The present study aimed to explore educational inequalities in the cities of Bushehr province during 2006 and 2011. Accordingly, 9 cities of Bushehr province were evaluated based on 12 selected educational indicators through library research and mostly statistical yearbooks of 1385 and 1390. Numerical taxonomy and combined human development index were used for data analysis. The type of research is application-development and data gathering technique is library type and for analyzing data, maps and charts has been used from Excel, GiS and Spss software. The results of the research show that in the Bushehr province, with regard to the amount of educational indicators in 1385, the cities of Tangestan and Bushehr had a developmental coefficient of (0.938) and (0/159)based on the technique of combined human development index and (0/6) and (0,880) based on the numerical taxonomic technique as the most developed and deprived township in the province. In addition, in 1390, the cities of Tangestan and Kangan had a developmental coefficient of (814/0) and (0/15) based on the technique of combined human development index and (0/304) and (0,879) based on the numerical taxonomic technique as the most developed and deprived township in the province