تناص قرآني و ديني در اشعار عبدالوهاب البياتي؛ مطالعه قرآن و انجيل

Quranic and Religious Intertextuality in Abd al-Wahhab al-Bayati

شاعران توانسته‌اند با روش‌هاي گوناگوني بر غناي شعر خود بيفزايند. اين ابزارها و تكنيك‌ها همچون مباحث قديم بلاغي(تشبيه، استعاره، مجاز و ...) و مباحث نقد جديد مانند نقاب، نماد، اسطوره و ... توانسته‌اند شعر را به حد اعلاي خود برسانند. يكي از اين روش‌ها، تناص است كه شاعر با ورود متون ديگر، به شعر خود استحكام و مقبوليت مضاعفي مي‌دهد. عبدالوهاب بياتي از جمله شاعران معاصر عراق است كه تناص را يكي از كليدي‌ترين تكنيك‌هاي بيان معاني در شعر خود قرار داده است كه به وسيله آن توانسته است اغراض خود را به گونه‌اي زيبا بيان نمايد. اين تناص بيش‌تر از هر چيزي به نصّ قرآني يا معاني مطرح‌شده در آن، نظر دارد. بياتي علاوه بر قرآن، از كتب مقدس ديگري از جمله انجيل، در شعر خود استفاده نموده است. تناص ديني در شعر بياتي كاركردهاي مختلف سياسي- اجتماعي دارد؛ گاهي ابزاري است تا از معضلات اجتماعي بگويد و گاهي آن را در راستاي نكوهش سياستمداران، به كار برده است. مقاله حاضر مي­كوشد تا با روش توصيفي- تحليلي، تناص متون ديني(قرآن و انجيل) را در شعر عبدالوهاب بياتي مورد تحليل و بررسي قرار دهد.

Poets could enrich their works of art in various ways. These tools and techniques such as simile, metaphor, symbol, myth and etc. could boost their works to the highest level. One of these methods is intertextuality in which the poet enters other texts and contexts to strengthen his poetry. Abd al-Wahhab al-Bayati is one the contemporary Iraqi poets who has chosen intertextuality as a key technique in his works in order to express his intend more understandable and beautifully. He applied Quran as well as Bible in his poetries. Religious intertextuality owns various political – social applications in his works; sometimes a technique to express the social problems, and sometimes to criticize the politicians. The present paper attempts to study religious intertextuality (Quran and Bible) in Abd al-Wahhab al-Bayati's poetries in descriptive – analytical method