ابعاد چند‌عملكرديِ آموزش فرهنگ: راهكار عملي و مدل آموزش زبان از منظر منظورشناسي و علم شناخت انسان

Multifunctional Dimensions of Culture Instruction: The Practical Strategies and the Language Teaching Model from Linguistic/Pragmatic and Anthropological Perspectives

تمركز آموزش فرهنگ روي كمك به فراگيران زبان خارجي است تا به ايجاد دركي از فرهنگ زبان هدف و در حالت ايدئال تر، نگرش مثبت نسبت به فراگيري آن در اين افراد بيانجامد. در دنياي امروز، ممكن است سلطه زبان انگليسي در حيطه هاي سرگرمي، رسانه هاي جمعي و رسانه هاي جديد با ديدگاه هاي نامتوازني همراه شود. مبناي مقاله بينارشته اي حاضر بر اساس يافته هاي مطالعات فرهنگي، انسان شناسي، و منظور شناسي زبان شناسي بوده و نحوه كاربرد آن ها در حيطه علم تدريس را نشان مي دهد. استدلال تحقيق حاضر آن است كه در جهاني كه تعداد افراد انگليسي زبان غيربومي از تعداد انگليسي زبان هاي بومي بيشتر است، آموزش فرهنگ بايد اهداف خود را گسترش دهد و در كنار كمك به زبان آموزان براي ايجاد آگاهي و درك مثبت نسبت به فرهنگ زبان هدف، غايتي در جهت ايجاد و گسترش درك روشن از قوانين فرهنگ بومي فراگيران نيز در نظر بگيرد. اين تحقيق با نگاهي به مفهوم و اجزاي «وجهه» و قواعد «احترام» در فارسي (ملاحظه، تواضع و صميميت) بر مفهوم توانش ارتباطي و ناكامي و شكست در منظور شناسي تمركز دارد و سپس الگو و مدلي براي تحليل فرهنگ ايراني ارائه مي كند. در ادامه اين پژوهش، چگونگي به كارگيري الگوي تجزيه و تحليل فرهنگي براي ارائه راهبردها و استراتژي هاي كلاس درس نشان داده خواهد شد.

Culture teaching generally focuses on helping foreign language learners develop an understanding of the culture of the target language and, ideally, positive attitudes towards it. In today’s world, the domination of English in entertainment, mass media and new media may sometimes be accompanied by unbalanced views: some EFL learners view English-speaking cultures as superior, while others feel that their own culture is inherently superior to them. This interdisciplinary paper draws upon pragmatics, anthropological and cultural studies findings and shows how they can be utilised in language pedagogy. It argues that in a world where non-native speakers of English outnumber native speakers, culture teaching should widen its aims: in addition to helping learners develop positive attitudes towards and knowledge of the culture of the target language, it should also aim to develop a more explicit understanding of the rules of the learners’ own culture. It focuses on the concepts of communicative competence and pragmatic failure, and then presents a model of analysis of Persian culture, analysing the concept and components of ‘face’ and the principles of politeness in Persian (deference, humility and cordiality). It then demonstrates how this analysis can be used to develop classroom strategies. The writers conclude that explicit understanding of both target and learners’ own culture can equip learners with the ability to analyse and understand other cultures, and have positive effective cognitive, behavioral and affective outcomes.