توصيف و تبيين نوآوريهاي زباني در شعر كلاسيك امروز و بررسي سهم آنها در ادبي شدن كلام

Describing and explaining linguistic innovations in new classical poetry and their contribution to the literary literacy

در اين مقاله، آثار شاعران كلاسيك امروز، از نظر «نوآوريهاي زباني» بررسي ميشود. چارچوب نظري اين پژوهش، نظريه آشنائي زدائيِ «صورتگرايان روس» با استفاده از الگوي هنجارگريزي زبانيِ «ميك شورت» (1996) است. هدف اين مقاله، اين است كه مشخص كند چه گونه هائي از نوآوري زباني در شعر كلاسيك امروز رواج دارد و كداميك از اين گونه ها، ارزش ادبي دارند و سهم آنها در ادبي شدن كلام چقدر است. نمونه هاي تحليل شده نشان ميدهد، 45 گونه نوآوري زباني در هفت سطح، در شعر كلاسيك امروز رايج است از جمله، گونه هائي از نوآوري شناسائي گرديد كه پيش از اين، در هيچ پژوهشي به آنها اشاره نشده است. همچنين ارزش بلاغي آنها را بايد به صورت «پيوستاري» مشخص كرد كه بر اساس آن، هنجارگريزي نوشتاري، كمترين سهم و هنجارگريزي گفتماني، بيشترين سهم را در ادبي شدن كلام برعهده دارد.

The scope of this research in terms of time includes the works of the last generation of Persian classical poets, the poetry of the 2000s. The theoretical framework of this paper is the defamiliarization theory of "Russian formalists" using linguistic deviation of "Mick Short" (1996). The purpose of this article is to determine what types of linguistic innovation are prevalent in today's classical poetry and which of these species have literary value and how much they contribute to the literary literacy. The analyzed samples show that 45 types of innovation at various levels are common in new classical poetry whose rhetorical value should be determined continually, and based on that, graphological deviation has the minimum contribution and discoursal deviation has the maximum contribution in the literary literacy of the word.