بررسي و نقد دليل وهابيت بر انقطاع عمل بعد از موت

Study of the Wahhabites arguments for detachment of action after death

موت در نگاه وهابيت به عنوان پايان عمل ذكر شده است. لذا درخواست هر گونه عمل، اعم از دعاكردن يا اجابت حوائج از ميت منتفي دانسته شده، حتي اگر ميت، برترين مخلوقات عالم، پيامبر اعظم$ باشد. آنان براي مستندكردن مدعاي خود ادله‌اي آورده‌اند كه از جمله پرتكرارترين آنها، روايت نبوي مبني بر انقطاع عمل بعد از موت است. اما اين تفسير از روايت، كه بيانگر قطع هر گونه عمل بعد از موت است با ادله پذيرفته‌شده نزد وهابيت، از قبيل روايات صلاة انبيا در قبور، روايات رد سلام و صلاة، و روايات عرض اعمال نقض مي‌شود. حل روايت به اين است كه آنچه بعد از موت از انسان قطع مي‌شود اجر بر عمل است نه اينكه بعد از موت هيچ عملي از شخص صادر نمي‌شود؛ چراكه ميت بعد از موت نيز حي است و حي به اقتضاي حيات، قطعاً عمل نيز خواهد داشت، اما بر اين اعمال اجري نخواهد بود.

Death has been considered as the end of human action in the Wahhabites viewpoint, so they negate any sorts of request for actions such as praying or answering the requests done by the dead, even if the dead one is The Prophet Mohammad (PBUH), the best of all creation. They have put forward arguments to support their claim; one of the frequent arguments is the prophetic narration about the detachment of all actions after death. However this reading of the narration which denies all kinds of actions after death is refutable based on arguments from narrations such as, narrations of prophets prayer at the graves, returning of greetings, presenting of the deeds, which are acceptable by Wahhabites themselves. To solve these apparent contradictions we can say: After our death the rewarding of our actions is ceased not the action themselves. It is not true to think that no action is done by the dead. We are alive after death, and all the living can be doer of action but these actions have no reward.