نقد ديدگاه وهابيت درباره عبادت، با نظر به آيه «وَرَفَعَ أَبَوَيهِ عَلَي الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا ...»

كي از اقسام توحيد، توحيد عبادي است. به اين معنا كه هيچ كس جز خداوند متعال سزاوار عبادت نيست. وهابيت با توجه‌نكردن به مقومات لازم در معنا و حقيقت عبادت، معناي لغوي عبادت[1] را به عنوان معناي اصطلاحي عبادت مطرح كرده‌اند و در نهايت ملاك عبادت را تذلل توأم با حب مي‌دانند. مدلول آيه شريفه )وَرَفَعَ أَبَوَيهِ عَلَي الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا...([2] آن است كه حضرت يعقوب% و برادران حضرت يوسف بر حضرت يوسف سجده كردند. با توجه به ظهور اين آيه و نقد توجيهاتي كه درباره آن شده (مانند اينكه سجده حضرت يعقوب سجده معهوده نبوده، يا سجده معهوده بوده ولي عبادي نبوده، يا اينكه سجده بر غيرخداوند در شرايع گذشته جايز بوده است) اثبات مي‌شود كه سجده حضرت يعقوب و برادران حضرت يوسف داراي معيار عبادت از نظر وهابيت است. پس، طبق تعريف وهابيت از عبادت، بايد حضرت يعقوب دچار شرك در عبادت شده باشد. از آنجا كه وقوع در محذور مشرك‌بودن حضرت يعقوب نتيجه ملاكي است كه وهابيت براي عبادت بيان كرده‌اند به برهان خُلف اثبات مي‌شود كه معيار و ملاك وهابيت در عبادت نادرست است.