رابطه سنت گرايي با معرفت ديني

The Relationship between Traditionalism and Religious Knowledge

جريان سنت گرايي يكي از گفتمان هاي مهم دوران معاصر است كه به بررسي «سنت» به عنوان پديدهاي با منشا الهي ميپردازد. جريان سنتگرا، هر سنتي را جلوهاي از جلوه هاي خورشيد هدايت و موجي از درياي حقيقت ميداند. اين نوشتار، با رويكردي گزارشي، تحليلي به اين موضوع ميپردازد كه چگونه ميتوان به اين رهيافت رسيد كه آيا سنت موردنظر سنتگرايان، تا چه اندازه مي تواند با معرفت ديني ارتباط پيدا كند؟ همچنين اين پژوهش، از يك سو خود مقدمه اي است براي جريانشناسي تفكر ديني معاصر و از سوي ديگر پيجويي و بهره گيري از آنها براي به سازي معرفت ديني و رويارويي منطقي با پرسش ها و چالش هاي فراروي مطالعات جريان شناسانه است. وحدت متعالي اديان، از جمله مولفه هاي گفتمان سنت گرايي است كه به نوعي حاصل رويكرد آنان را به اديان نشان مي دهد. سنت گرايان با تكيه بر تنوع ضروري وحي ها، اصل راست آييني، تمايز قلمرو ظاهر و باطن و وحدت دروني اديان مي كوشند وجوه اختلافي ميان اديان را كنار زده، به گوهر مشترك ميان آنها دست يابند. از اين منظر، اختلاف ميان اديان، سطحي و ظاهري است و همه اديان در سطحي متعالي به وحدت مي رسند. مقاله حاضر پس از تشريح محتواي اصول ياد شده از نظر سنت گرايان، به نقد و بررسي اين مفهوم در گفتمان سنت گرايي مي پردازد. همچنين سنت گرايي با توجه به اين كه به اصل يگانه و متعالي ميان اديان و سنن معتقد است و متناظر با اين اصل در نهاد انسان ها نيز قايل به اصلي متعالي است، راه تعامل ميان اديان را هموار كرده است. و از آنجا كه ادراكات حضوري و شهودي و نيز باور به وحي و خدا، جزء اصول آن است، راه تعامل دين با سنت را نيز فراهم آورده است. اما از آنجا كه هيچ دين يا مسلكي را برتر از اديان يا مسلك هاي ديگر نمي داند، و هر ديني را براي پيروان خود ارزشمند و مطلق مي پندارد، به نظر مي رسد راه ارزيابي را محدود مي كند

The discourse of traditionalism is one of the important discourses of the present time which is concerned with the study of tradition as a phenomenon of divine origin. Traditionalism regards tradition as a manifestation of the eternal truth. Adopting an explanatory-analytical method of presentation, the present article aims to find out what kind of relationship exists between traditionalism and religious epistemology. The transcendental unity of religions is one of important elements of the discourse of traditionalism which reflects its approach to religion. Traditionalists, by emphasizing variety in religions, the principle of orthodoxy, the distinction between the manifest and hidden, and the innate unity of religions, endeavor to remove the differences among religions so that they can grasp their common essence. From this point of view, the differences among religions are at the surface. Deep down, all religions share the same common core. As traditionalists believe in the unity of religions and their underlying transcendent principle along with a corresponding principle underlying human interior, they have paved the way for interaction among religions. As intuitional perceptions, revelation, and God constitute the foundations of traditionalism; we can evaluate it based on divine religions. But as traditionalism does not draw on any specific religion and considers all of the same importance it cannot be adapted to one specific religion