تأثير ماده آلي و بافت خاك بر تجزيه علف كش‌هاي آترازين و متاميترون

در ميان انواع آلاينده‌هاي آلي، آفت كش‌ها و از جمله علف كش‌ها به دليل استفاده گسترده در سراسر جهان نقش چشمگيري در آلودن خاك و آب داشته‌اند. در اين بررسي آزمايشگاهي توانايي مواد آلي در افزايش نرخ تجزيه علف كش‌هاي آترازين و متاميترون در دو خاك با بافت‌هاي متفاوت، بررسي شد. نمونه‌ها از افق سطحي دو خاك داراي بافت‌هاي لوم شني و رس سيلتي جمع آوري و به علف كش‌هاي آترازين و متاميترون با غلظت 50 ميلي‌گرم در كيلوگرم آلوده شدند. خاك‌هاي آلوده زير تأثير كود دامي، كمپوست و ورمي كمپوست به مقدار 5/0 و 2 درصد (وزني/وزني) در برابر شاهد (بدون افزايش ماده آلي) قرار گرفتند. سپس در دوره‌هاي زماني 20، 40 و 60 روز باقي‌مانده علف كش‌ها از نمونه‌هاي خاك استخراج و به وسيله HPLC اندازه‌گيري شد. اين پژوهش در قالب طرح كاملاً تصادفي و به صورت فاكتوريل با 3 تكرار، انجام گرديد. ميانگين باقي‌مانده آترازين در خاك پس از گذشت 20، 40 و 60 روز به ترتيب 0/93، 77/8، و 4/72 درصد غلظت نخستين بود. متاميترون با سرعت بسيار بيشتر نسبت به آترازين تجزيه شد . ميانگين غلظت باقي‌مانده متاميترون پس از گذشت 20، 40 و 60 روز به ترتيب 8/5، 0/2، و 2/1 درصد بود. تجزيه اين دو علف كش با افزودن 5/0 و 2 درصد از هر سه نوع ماده آلي، به گونه‌اي معني دار نسبت به شاهد افزايش يافت. بنابراين ميان تأثير انواع متفاوت ماده آلي در مقادير 5/0 و 2 درصد تفاوتي ديده نشد. بافت خاك تأثير مشخصي بر سرعت تجزيه علف كش‌ها داشت. تجزيه هر دو علف كش در بافت لومي شني به مراتب كندتر از سرعت تجزيه در بافت رسي سيلتي بود.