نقش مقبوليت مردمي در آموزه لزوم افضليت امام

The Role of Popularity in the Doctrine of the Necessity of Imam's Superiority

مسئله لزوم افضليت امام از قديمي ترين مسائل كلامي در باب امامت است كه همواره مورد بحث و نظر بوده است. معمولا ديدگاه هاي اهل سنت و شيعه در خصوص اين مسئله، دو ديدگاه متفاوت و دور از هم تلقي مي شود. به دين سان كه شيعه از طرفداران بي چون و چراي نظريه لزوم افضليت امام معرفي شده و اهل سنت نيز كساني قلمداد مي شوند كه مقبوليت مردمي را مانعي براي پذيرش نظريه لزوم افضليت امام دانسته اند. نويسنده در اين نوشتار با نگاهي به مهم ترين ديدگاه هاي فرقه هاي اسلامي، مي كوشد تا ضمن معرفي نظريه صحيح مكتب تشيع، افزون بر مستدل ساختن آن، به نقش مقبوليت مردمي در مسئله لزوم افضليت امام بپردازد. بر اساس مهم ترين يافته هاي اين تحقيق، اگرچه مقبوليت مردمي، مانعي از پذيرش نظريه لزوم افضليت امام نيست، نمي توان برخي مراتب عدم مقبوليت مردمي را در صرف نظر كردن از امامت گزينه افضل بي تاثير دانست

The necessity of Imam’s superiority is one of the oldest theological issues of Imamate which has always been a matter of controversy. The Sunni and Shia views on this issue are usually considered distinct and divergent. The Shiite are identified as ardent fans of the doctrine of the necessity of Imam’s superiority, whereas Sunnis are viewed as those who regard popularity as an obstacle to accepting the theory of the necessity of Imam’s superiority. Drawing on the views of the most important Islamic denominations, The present paper tries to introduce the true theory of Shia school and at the same time argue for the role of popularity in the issue of the necessity of Imam's superiority. The findings of the study show that if we regard lack of popularity as having several levels and consider the hatred toward the superior person as being at the highest level, this level of unpopularity will affect the decision about the role of the superior individual as Imam. There is evidence shwoing trances of this theory in the words of Imamites theologians.