بررسي تطبيقي جلوه‌هاي رمانتيك در شعر گلچين گيلاني و عبدالمعطي حجازي

به‌كارگيري برخي از اصول رمانتيسم يكي از وجوه مشترك شعري دو شاعر برجستة ايران و مصر، مجدالدّين ميرفخرايي ملقّب به «گلچين گيلاني» و عبدالمعطي حجازي است. گلچين و حجازي از جمله شاعراني هستند كه با نگاهي رمانتيكي و با توجّه به شرايط فردي و اجتماعي زمانة خود و با تلاش براي گريز از آن، بخش عمدة شعرشان را آميخته با غصّه، حسرت و دلتنگي براي گذشته نموده‌اند؛ لذا اشعار آن‌ها داراي لطيف‌ترين درون‌مايه‌ها و مفاهيم رمانتيكي است. گرايش به عاطفه و احساسات عميق، همراه با نوعي اندوه و درد رمانتيكي از مهم‌ترين ابعاد مورد توجّه در گسترة انديشه‌هاي مطرح در سروده‌هاي دو شاعر است. همدلي و يگانگي با طبيعت، بازگشت به دوران بدوي و معصوميّت كودكي، روستاستايي، نوستالژي و حسرت بر ايّام گذشته، رؤيا، نااميدي، غم و اندوه و عشق و شادي كه از مهم‌ترين مشخّصات جنبش رمانتيسم است، به فراواني در آثار اين دو شاعر مشاهده مي‌شود. دستاورد علمي اين پژوهش نشانگر اين مطلب است كه مجموعة عوامل يادشده پيرامون مباني مكتب رمانتيك به صورتي بارز در آثار اين دو شاعر بازتاب يافته است.