بررسي نقش مضامين در ادبيّات و كاربرد‌هاي آن در ادبيّات تطبيقي

گسترۀ پژوهش حاضر، بررسي و تشريح اهمّيّت به‌كارگيري بُن‌مايه يا مضمون، به‌ عنوان روش تحقيق در مطالعات تطبيقي است. هرچند به ظاهر اين موضوع شاكلۀ از پيش تعريف‌شده‌اي دارد و در نگاه اوّل سبك و سياق جديدي را در مطالعات ادبي تطبيقي فراهم نمي‌آورد، پژوهش حاضر، به اثبات اين موضوع مي‌پردازد كه با بررسي مضامين در آثار ادبي (به عنوان يكي از عناصر مهم در مطالعۀ ادبيّات) مي‌توان به نظامي پيچيده و غني از ارجاعات و مفاهيم دست يافت كه در نتيجۀ سازمان‌بندي آن‌ها شرايط مطالعۀ تطبيقي فراهم مي‌شود. بخش مهمّي از اين نظام، به بافت فرهنگي و اجتماعي در پس آثار ادبي باز‌مي‌گردد كه منبعي قابل ارجاع و نامحدود از معاني را براي خوانندۀ نكته‌بين فراهم مي‌سازد. اين نكته، فرصت را براي بحث و گفتگو در زمينۀ چند نكتۀ اساسي در حوزۀ ادبيّات تطبيقي فراهم مي‌آورد و به پرسش‌هايي از اين دست پاسخ مي‌دهد كه هدف از انجام يك مطالعۀ تطبيقي چيست؟ در انجام آن بايد چه موضوعات و عناصري را مورد بررسي قرار داد و چه روشي را در پيش گرفت؟ و اينكه نتايج اين پژوهش چه كمكي به مطالعات آينده در زمينه‌هاي مربوطه مي‌كنند؟ پاسخ به اين دسته از پرسش‌هاي كليدي، زمينۀ يكپارچگي در روش و چارچوب مطالعات ادبي تطبيقي، به‌ويژه جنبه‌هاي فرهنگي آن‌ را، به وجود مي‌آورد؛ همچنين، اين مطالعه در پي آن است تا چگونگي استفاده از مضامين به عنوان راهكاري خلاّقانه و بنيادي در بحث كاربرد و روش در ادبيّات تطبيقي را به بحث و گفت‌وگو گذارد.