جايگاه فرافكن نفي و مجوزدهي به هيچ واژه ها در فارسي بر پايۀ نظريۀ صرف توزيعي

ساختار نحويِ نفي جمله پژوهش هاي بسياري را در اغلب رويكردهاي زبان شناختي برانگيخته است. در مطالعاتي كه در چند دهۀ اخير در دستور زايشي صورت گرفته اند، به جنبه هاي گوناگوني از اين پديدۀ زباني توجه شده كه تعيين جايگاه گروۀ نفي از مهم ترين آن هاست. در واقع، در زبان هاي مختلف نه تنها صورت آوايي عناصر منفي ساز جمله متفاوت است، بلكه حتي جايگاه زيرساختي اين عناصر نقش نما نيز تفاوت دارد. بدين ترتيب، در مقالۀ حاضر جايگاه فرافكن نفي در فارسي را در چارچوب نظريۀ صرف توزيعي هله و مرنتز 1994 بررسي مي كنيم و بر پايۀ آموزه هاي نظري و شواهد تجربي، نشان مي دهيم كه برخلاف برخي از پژوهش هاي نحوي، گروه نفي در اين زبان بلافصل بر گروه زمان مسلط است و عنصر فعلي نيز از رهگذر فرايند پسانحوي ادغام صرفي هستۀ گروه نفي را جذب مي كند. افزون بر اين، ازآنجاكه در حوزۀ نحو، سازوكار نفي پيوند مستقيمي با پديدۀ قطبيت منفي دارد يعني عناصري كه توزيع شان محدود به بافت هايي است كه منفي قلمداد مي شوند در ادامه به تعيين شرايطي مي پردازيم كه به هيچ واژه ها در جملات خبري مجوز حضور مي دهند. در اين روند، مطالعۀ هيچ واژه ها كه در گروه نفي واژه ها 8 مي گنجند، نه تنها تصوير روشن تري از اين عناصر حساس به بافت به دست مي دهد، بلكه حتي به تبيين ماهيت و جايگاه نحوي فرافكن نفي جمله كمك مي كند.