دسترسي و مشاركت فرهنگي، حق شهروندي در برخورداري‌هاي فرهنگي( مشروعيت‌سنجي بند ط منشور حقوق شهروندي)

access and cultural participation, Citizenship right in Cultural utilization

حق دسترسي و مشاركت فرهنگي، مصداق عينيت‌يافته تنوع فرهنگي مورد نظر يونسكو است. بشر، كه با تفكر از غير خويش بازشناخته شده، به موجودي با سرشت مدني شهرت يافته است، خواسته يا ناخواسته ماهيت فردي و اجتماعي­اش از طريق فرهنگ به يكديگر مرتبط گرديده است، اما برخي مصاديق متعارض اين حق با احكام شريعت اسلامي، فرضية عموميت مشروعيت آن را با اين پرسش مواجه نموده است كه آيا با وجود شريعت اسلامي، مشروعيت عام حق دسترسي و مشاركت فرهنگي ميسر است؟ پژوهش حاضر با رويكرد استدلالي و استفاده از روش قياس منطقي از نوع غير مستقل عقلي پس از مفهوم شناسي فرهنگ و نسبت سنجي ميان برخورداري­ فرهنگي با مفهوم فرهنگ، به اثبات تلازم ميان زندگي انسان و زندگي اجتماعي او از يكسو و تلازم ميان فرهنگ و زندگي اجتماعي انسان از سوي ديگر پرداخته و از اين طريق عموميت مشروعيت حق برخورداري ­فرهنگي را اثبات نموده است، سپس با توجه به شاخصيت شريعت اسلامي در باز شناخت موارد مشروع از نامشروع و براساس نگاه غايي به اجزاء ملازمه، هدفمندي خلقت از نگاه قرآن را دليلي ديگر بر مشروعيت حق مذكور براي تمامي افراد بشر دانسته است. آنگاه در پايان با استناد به آراء فقهاء اماميه از طريق مصداق‌يابي تأييدي ديگر بر صحت فرضية پيش‌گفته ارائه نموده است.

The right of access and cultural participation is objectified instances to cultural diversity in UNESCO Point of view. Human who is distinguished from non-self and is known as a civil nature, intentionally or unintentionally his individual part and social part is linked through culture, but some instances of this right have conflicted to Islamic rules, Pervasive legitimacy is placed in question that Are there Islamic law, the Pervasive legitimacy of access and cultural participation right is possible. This research with argumentative approach and using postulate based on religious reasons (independent reasoning), so after concept of culture and estimate the ratio between Culture and Cultural utilization, prove the the interdependence between human life and social life in one hand and the other between culture and social life of human, then In this way, has proved Pervasive legitimacy of right of Cultural utilization. Then, according to Islamic law recognized the legitimate from the illegitimate typicality and based on Targeted look at parts of correlativity, Purposefulness of creation according to the Quran is another reason for the mentioned right for all people. Then finally, through referring to Shiite jurists' judicial decree, approved accuracy of previous hypothesis.