تاثير تمرين مقاومتي فزاينده بر توده عضله و شاخص هاي اكسايشي – ضداكسايشي در بافت عضلة موش هاي صحرايي ديابتي

The Effect of Progressive Resistance Training on Muscle Mass and Oxidative - Antioxidative Markers in Muscle Tissue of Diabetic Rats

هدف اين پژوهش بررسي تأثير يك دوره تمرين مقاومتي فزاينده بر تودۀ عضله و شاخص‌هاي اكسايشي و ضد اكسايشي عضلاني موش‌هاي صحرايي ديابتي بود. طي يك مطالعۀ تجربي تعداد 24 سر رت ويستار به دو گروه تمرين مقاومتي (12=n) و كنترل (12=n) تقسيم شدند. ديابت از طريق تزريق تك ­دوز استرپتوتوزوسين (50 ميلي­گرم/ كيلوگرم وزن بدن، درون‌صفاقي) حل‌شده در بافر فسفات القا شد. گروه تمرين مقاومتي سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته تمرين كردند. 48 ساعت پس از آخرين جلسۀ تمرين، حيوانات بي‌هوش شدند و خون­ گيري از قلب انجام گرفت. سپس عضلۀ خم­كنندۀ دراز انگشتان پا (FHL) از اندام تحتاني حيوان جدا شد. براي مقايسۀ گروه­ها از آزمون آماري تي ­مستقل استفاده شد. در گروه تمرين مقاومتي وزن عضلۀ FHL و نسبت وزن عضلۀ FHL/وزن بدن به‌طور معناداري بيشتر از گروه كنترل بود (به‌ترتيب 0/033= P و 0/002=P). ميزان مالون دي­آلدئيد (MDA) عضلۀ FHL در گروه تمرين مقاومتي 12/2 درصد بيشتر از گروه كنترل بود، اما تفاوت بين گروه­ها به لحاظ آماري معنا­دار نبود (0/176=P). همچنين، ميزان پروتئين كربونيل (PC) عضلۀ FHL در گروه تمرين مقاومتي 26 درصد كمتر از گروه كنترل بود، اما تفاوت بين گروه­ها معنا­دار نبود (0/062=P). به­ علاوه، يافته­ ها نشان داد محتواي گلوتاتيون تام (T-GSH) عضلۀ FHL در گروه تمرين مقاومتي (به ميزان 36/8 درصد) بيشتر از گروه كنترل بود (0001>P). افزايش مشاهده‌شده در وزن عضله در كنار بهبود ايجاد شده در محتواي T-GSH و PC نشان مي‌دهد كه تمرين مقاومتي موجب كاهش ميزان استرس اكسايشي عضلاني مي‌شود و مي­تواند آثار ضد آتروفي مفيدي در ديابت داشته باشد.

The aim of the present study was to investigate the effect of a period of progressive resistance training on muscle mass and muscular oxidative - antioxidative markers in diabetic rats. In an experimental study, 24 Wistar rats were divided into two groups: resistance training (n=12) and control (n=12). Diabetes was induced by single-dose injection of streptozotocin (50 mg/kg of body weight, intra protaneal, dissolved in phosphate buffer). Training group performed resistance training for 8 weeks, 3 sessions per week. 48 hours after the last training session, animals were anesthetized and blood was taken from the heart; then, the flexor hallucis longus muscle (FHL) was removed from the lower limb. Independent samples t test was used to compare the groups. In resistance training group, FHL muscle mass and FHL muscle mass / body weight ratio were significantly higher than the control group (P=0.002 and P=0.033 respectively). Level of MDA in FHL muscle of resistance training group was 12.2% higher than the control group, but the difference between the groups was not statistically significant (P=0.176). Protein Carbonyl (PC) level of FHL muscle in training group was 26% lower than the control group but the difference between the groups was not statistically significant (P=0.062). Moreover, findings showed that total glutathione content (T-GSH) of FHL muscle in training group was 36.8% higher than the control group (P<0.001). The observed increase in muscle mass along with improvements ​​in T-GSH content and PC suggests that resistance training decreased muscle oxidative stress and can have beneficial antiatrophy effects in diabetes.