اثر پيش‌درمان فعاليت بدني اختياري بر آسيب قلبي ناشي از القاي مقادير تجمعي دوكسوروبيسين در رت‌هاي مدل سالمندي: مطالعۀ هيستوپاتولوژي بافت قلب

Pre-Treatment Effect of Voluntary Physical Activity on Cardiac Damage due to the Induction of Cumulative Doses of Doxorubicin in Aging Model Rats: Histopathological Examination of Heart Tissue

كاهش تأثير مسموميت قلبي ناشي از درمان با آنتراسايكيلين‌ها، راهبرد مؤثري براي بقاي بيشتر مبتلايان به انواع سرطان است. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثر پيش‌درمان فعاليت بدني اختياري بر آسيب قلبي ناشي از القاي مقادير تجمعي دوكسوروبيسين در رت‌هاي مدل سالمندي بود. 24 سر رت نر نژاد ويستار 12 هفته‌اي به‌صورت تصادفي به سه گروه سالين (S)، دوكسوروبيسين (D) و فعاليت بدني اختياري (DWR) تقسيم شدند. سالمندي به مدت 9 هفته و به‌وسيلۀ تزريق روزانه دي گالاكتوز (100 ميلي‌گرم/ كيلوگرم) القا شد. شش هفته فعاليت بدني اختياري بر روي چرخ دوار اجرا شد. در پانزده روز پاياني فعاليت بدني و تزريق دي گالاكتوز، داروي دوكسوروبيسين با دوز تجمعي 15 ميلي‌گرم/ كيلوگرم (روزانه يك ميلي‌گرم) تزريق شد. 48 ساعت پس از پايان فعاليت بدني و تزريق دوكسوروبيسين، حيوانات كشته شدند و بطن چپ قلب به‌منظور ارزيابي‌هاي هيستولوژيكي جدا شد. نتايج نشان داد كه تزريق دوكسوروبيسين به افزايش غيرمعنادار شاخص آپوپتوزي و نسبت وزن قلب/ وزن بدن و از طرفي كاهش معنادار نسبت فيبر/ فضاي بينابيني منجر شد (0/05≥P). همچنين در بررسي‌هاي كيفي بافت قلب، واكوئله شدن، تكه‌تكه شدن هستۀ سلول‌ها، به‌هم‌ريختگي ساختار بافت و از بين رفتن فيبرهاي قلبي مشاهده شد. در مقابل فعاليت بدني اختياري قبل و در حين تزريق دوكسوروبيسين به كاهش اين تغييرات منجر شد. فعاليت بدني اختياري در تركيب با دوكسوروبيسين، راهبرد مؤثري براي كاهش آسيب قلبي ناشي از القاي دوكسوروبيسين است.

Reducing the effects of anthracyclines-induced cardiac toxicity is an effective strategy for more survival of cancer patients. This study aimed at investigating the pre-treatment effect of voluntary physical activity on cardiac damage due to the induction of cumulative doses of doxorubicin in aging model rats. 24 male Wistar rats (12 weeks old) were randomly divided into 3 groups: saline (S), doxorubicin (D), and voluntary physical activity (DWR). Ageing was induced by daily injection of D-galactose (100 mg/kg) for 9 weeks. 6 weeks of voluntary physical activity was performed on a wheel running. In the last 15 days of physical activity and D-galactose injection, doxorubicin with a cumulative dose of 15 mg/kg (or 1 mg/day) was injected. 48 hours after the end of physical activity and doxorubicin injection, the animals were euthanized and their left ventricles were severed for histological evaluation. The results showed that injection of doxorubicin insignificantly increased the apoptotic index and the ratio of heart weight to body weight while significantly decreased the ratio of fiber to the interstitial space (P<0.05). In addition, qualitative studies of the heart tissue revealed vacuolation, cell nucleus fragmentation, tissue structure cluttering, and cardiac fibers destruction. In contrast, voluntary physical activity before and during doxorubicin injection reduced these changes. Voluntary physical activity in combination with doxorubicin is an effective strategy to reduce doxorubicin-induced heart damage.