بررسي وضعيت طرد اجتماعي زنان روستايي (مورد مطالعه: روستاي چمران از توابع بخش نوبران در شهرستان ساوه)

يكي از ابعاد بسيار مهم محروميت روستاييان، طرد اجتماعي آن ها از جامعه است. طرد اجتماعي زندگي فرد را با عدم امنيت و آسيب پذيري مواجه مي كند. پژوهش حاضر به منظور بررسي وضعيت طرد اجتماعي زنان روستايي در روستاي چمران از توابع بخش نوبران در شهرستان ساوه انجام شده است. در اين مطالعه كه با روش كيفي انجام شده، براي جمع آوري داده ها، تكنيك مصاحبه گروهي، مصاحبه فردي، ترسيم نقشه اجتماعي، تهيه جدول مادر و مشاهده غيرمشاركتي و براي تحليل داده ها نيز روش تحليل موضوعي مورد استفاده قرار گرفته است. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، زنان روستايي گاه به صورت اجباري و گاه به طور خودخواسته از مشاركت در فعاليت هاي اجتماعي و حضور در جامعه طرد گشته اند. «فقر درآمدي»، «طلاق»، «رفتارهاي انحرافي (دزدي)»، «تجرد در سنين بالا» موجب طرد اجباري زنان روستايي گرديده و «بيماري و معلوليت»، «كم رويي» و «خودسوزي»، زنان را به صورت خودخواسته با پديده طرد اجتماعي مواجه كرده است. بدگويي، عدم معاشرت، كم محلي، تمسخر و طعنه، انگشت نمايي، بي آبرويي و بدنامي، شرم، تمايل به تنهايي، احساس انگشت نمايي و حساس بودن نسبت به رفتارهاي سايرين نيز از سازوكارهاي تشديد كننده طرد اجتماعي است كه برخي از سوي جامعه و برخي از سوي فرد دچار طرد اعمال مي شود و بيش از پيش فرد را در ورطه طرد اجتماعي فرو مي برد و در نهايت موجب بروز پيامدهاي گوناگوني در روابط اجتماعي و احساسات فردي مي گردد.