گريماس، يك و روش مرده

Greimas has died!

نگارنده كه طي مطالعات خود، اپيدمي دلبستگي و تعلق خاطر برخي اساتيد و دانشجويان ادبيات را به گريماس و نظريۀ وي در باب الگوي كنش‌گر مشاهده كرده است، به نكاتي دست يافته كه در اين مجال عرض مي‌كند. مهم‌ترين معيارهاي تشخيص يك مقالۀ علمي و پژوهشي در وادي ادبيات، وجود نوآروي در موضوع، سخن جديد و ابداع روشي نوين در ارزيابي مسائل ادبي است. ليكن براي كساني كه دغدغۀ آفرينش اثري درخور و شايسته ندارند تا هم محققان را به كار آيد و هم آبرويي به نويسنده افزايد، مقاله سازي بهترين راه‌كار است. مقالاتي كه صرفاً با معرفي يك نظريه و اجراي عمليات چسباندن متون شعر و نثر كلاسيك فارسي به نظريات مذكور ساخته مي‌شوند، به وفور در نشريات علمي-پژوهشي چاپ مي‌شوند و برخي داوران و ارباب نشر مقالات نيز كه از كاروان غافلانند، به اين امور عنايتي ندارند. نتيجۀ ارزيابي بيش از 20 مقاله كه طي سال‌هاي 87 تا 92 با بهره‌گيري از نظريۀ گريماس قلمي شده‌اند و نويسندگان آن، متون شعر و نثرِ ادبيات فارسي را به بدترين وجهي در مسلخ اين نظريه‌ قرباني كرده‌اند، كج‌روي و رونويسي نويسندگاني است كه به هر شيوه‌اي متوسل شده‌اند تا مقاله‌اي به چاپ برسانند.