بررسي رابطه بين ميزان طرد اجتماعي و امنيت اجتماعي زنان ساكن در شهرستان راز و جرگلان خراسان شمالي

هدف اساسي مقاله حاضر، بررسي رابطه بين ميزان طرد اجتماعي و ميزان امنيت اجتماعي در بين زنان منطقه راز و جرگلان خراسان شمالي (ايران) مي باشد. روش پژوهش مورد استفاده در اين تحقيق پيمايشي بوده و داده هاي تحقيق با استفاده از ابزار مصاحبه نامه ساخت يافته جمع آوري شده است كه در ن هايت اطلاعات جمع آوري شده به وسيله نرم افزار آماري (SPSS(16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج پژوهش در تحليل رگرسيوني حاكي از آن است كه بين طرد اجتماعي و امنيت اجتماعي رابطه معني داري وجود دارد (0.000 =Sig)، رابطه بين دو متغير اصلي با 99 درصد اطمينان معنادار بوده و فرضيه جايگزين تأييد و فرض صفر رد شده است. همچنين با توجه به نتيجه بدست آمده براي ضريب تعيين،60 درصد تغييرات موجود در ميزان امنيت اجتماعي زنان وابسته به مؤلفه هاي طرد اجتماعي مورد بررسي در اين مطالعه مي باشد (R2 =0.60). از سوي ديگر بر اساس نتايج آماره مجذور همبستگي جزئي از بين مؤلفه هاي طرد اجتماعي (فقدان فرصت اجتماعي، فقدان فرصت اقتصادي، فقدان فرصت سياسي) فقدان فرصت اقتصادي به تن هايي و با كنترل ساير مؤلفه ها توانسته است تا 29 درصد نوسانات ميزان امنيت اجتماعي را تبيين نموده و به همين ترتيب فقدان فرصت اجتماعي 6.9 درصد و فقدان فرصت سياسي 0.4 درصد نوسانات ميزان امنيت اجتماعي زنان را پوشش مي دهند. بدين ترتيب اقدامات مداخله گرايانه دولت در راستاي كاهش احساس طرد شدگي و در نتيجه آن افزايش امنيت در بين زنان منطقه مورد مطالعه مي تواند در درجه اول معطوف به گسترش فرصت هاي اقتصادي در غالب استفاده از صنايع بومي و ايجاد مكانيزم ارتباطي با بازار هدف و همچنين گسترش فرصت هاي اجتماعي در غالب توسعه ارتباطات زنان از راه مشاركت دادن آن ها در مناسبت هاي عمومي باشد. در حاليكه فقدان فرصت هاي سياسي از نظر زنان منطقه مورد مطالعه چندان تبيين كنندگي خاصي در امنيت آن ها نداشته است.