سنجش سطح امنيت اجتماعي در مقياس شهري- منطقه اي (مورد مطالعه: شهرستان هاي استان آذربايجان شرقي)

استان آذربايجان شرقي با استفاده از 14 شاخص امنيت اجتماعي كه با استفاده از مدل دلفي نظرات 20 نفر از كارشناسان در اين حوزه در مدل تحليل سلسله مراتبي (AHP) با استفاده از نرم افزار Expert Choice وزن دهي شده اند؛ با بهره گيري از امنيت اجتماعي يكي از اركان اساسي زندگي مردم در سطوح شهري- منطقه اي مي باشد كه به دليل اهميت بسيار، از گذشته مورد توجه بوده است. نياز به امنيت، در سراسر حيات آدمي نقشي اساسي دارد و بر رفتارهايش تاثير مي گذارد. شهرها براي رسيدن به رشد و توسعه بيشتر، نياز به تأمين انواع امنيت، از جمله امنيت اجتماعي دارند تا بتوانند نقش هاي خود را به بهترين وجه ايفا كنند. با توجه به اهميت تعيين سطح توسعه يافتگي مناطق براساس شاخص هاي امنيت اجتماعي، سنجش ميزان دسترسي و توزيع فضايي و ... لذا هدف تحقيق حاضر بررسي و ارزيابي توزيع فضايي امنيت اجتماعي در آذربايجان شرقي و نيز تعيين وضعيت شاخص امنيت اجتماعي و نحوه پراكنش آن ها به تفكيك شهرستان هاي استان و در نهايت ارائه پيشنهاداتي مبني بر توزيع عادلانه است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و به لحاظ روش توصيفي - تحليلي است. جمع آوري اطلاعات به روش كتابخانه اي و اسنادي، اطلاعات آماري مربوط به داده هاي سالنامه آماري مركز آمار سال 1390 براي استان آذربايجان شرقي است. بر اين اساس 19 شهرستان سه مدل تصميم گيري چند معياره (ويكور، الكتره، تاكسونومي عددي) رتبه بندي گرديده و در پايان از ميانگين رتبه اي استفاده شده است. فرضيه اصلي تحقيق بر اين است كه پراكنش و توزيع فضايي شاخص هاي امنيت اجتماعي در سطح استان اذربايجان شرقي به صورت عادلانه انجام نشده است. نتايج بدست آمده بيانگر عدم تعادل در توزيع امنيت اجتماعي در بين شهرستان هاي استان آذربايجان شرقي مي باشد. يافته ها نشان مي دهد كه با استفاده از ميانگين رتبه اي به دست آمده، شهرستان ورزقان به لحاظ برخورداري از شاخص هاي امنيت اجتماعي رتبه اول را دارد و شهرستان تبريز از اين حيث در رتبه آخر قرار گرفته است. همچنين در پايان پژوهش حاضر فرضيات تحقيق در محيط نرم افزار SPSS مورد تحليل قرار گرفت؛ با افزايش جمعيت هر شهرستان ميزان و سطح برخورداري از امنيت كمتر مي شود، ولي بين درصد اشتغال و ميزان باسوادي هر شهرستان با سطح برخورداري امنيت رابطه مستقيم و معناداري وجود دارد. لذا توجه به برنامه ريزي فضايي و ارائه راهبردهاي صحيح و اجرايي در راستاي نيل به توسعه و پيشرفت متعادل منطقه اي، ضرورتي اجتناب ناپذير است.