ميكرو RNAهاي كبدي و نقش آنها در ژنوتيپ هاي مختلف عفونت ويروس

Liver micro-RNAs and their role in different HCV genotype infections

ويروس هپاتيت C، يكي از علل اصلي سيروز و سرطان كبد در سراسر جهان است. قابل قبول ترين رژيم دارويي در درمان بيماران مبتلا به عفونت ويروس هپاتيت C استفاده از درمان تركيبي پلي اتيلن گليكول - اينترفرون به همراه ريباورين است. مطالعات متعددي نشان داده است كه به دنبال استفاده از رژيم دارويي فوق به عنوان رژيم دارويي استاندارد، درصد نسبتا كمي از مبتلايان به ژنوتيپ هاي 1 و 2 ويروس به حالت پاسخ هاي ويروسي پايدار (SVR) (حذف دائم ويروس) مي رسند (42-46 درصد). اين در حاليست كه ميزان پاسخ هاي ويروسي پايدار در مورد ژنوتيپ هاي 2 و 3 ويروس به مراتب بهتر است (79-82 درصد). در مجموع، زمان مناسب براي رسيدن به پاسخ هاي ويروسي پايدار در مورد ژنوتيپ هاي او 4 يك سال است در حالي كه طول اين مدت در ژنوتيپ هاي 2 و 3 حدود 6 ماه است. از سال 2011 استفاده از داروهاي ضد ويروسي با عملكرد مستقيم عليه ويروس هپاتيت C براي درمان باليني آغاز شد كه به طور مستقيم پروتين هاي كد شده توسط ويروس را مورد هدف قرار مي دهند. نسل اول مهاركننده هاي پروتئاز HCV NS34A " مانند تلاپر پوپر (elapreVir 1) سبب افزايش پاسم ويروسي پايدار در بيماران مبتلا به ويروس هپاتيت C شد. با وجود پتانسيل بالقوه اين داروها، رژيم درماني مذكور با عوارض جانبي شديد همراه است. براي بيماران مبتلا به ويروس هپاتيت C كه به درمان سخت جواب مي دهند، گزينه هاي درماني بيشتري مورد نياز است. مطالعات بيشتر براي اثر بخشي و كاهش آثار جانبي داروها نگاه ها را به سمت دنياي مولكولي و ميكرو RNAها سوق داد. ميكرو RNAها، نقش مهمي در استقرار عفونت ويروس هپاتيت C كه در تكثير ويروس مؤثر است. در مطالعه مروري حاضر تلاش شده است كه از يك طرف عفونت ويروس هپاتيت C، ميكرو RNAها، بيوژنز آنها و ساير موارد بررسي شود و از طرف ديگر نقش ميكرو RNAها در چرخه تكثير HCV ونيز ژنوتيپ هاي مختلف ويروس مورد بحث قرار مي گيرد.

Hepatitis C virus (HCV) is a common cause of liver cirrhosis and hepatocellular carcinoma (HCC) worldwide. The combination of ribavirin and peg-interferon, as standard treatment for HCV infection, seems very promising. Many studies have revealed that despite following standard HCV treatment, a high proportion of HCV genotypes 1 and 4 poorly attain (42% to 46%) the SVR condition, whereas it is somehow easier for HCV genotypes 2 and 3 (76%-82%). Overall, genotypes 1 and 4 antiviral therapies must be continued up to one year to achieve SVR, whereas in individuals infected with genotypes 2 and 3 must continue therapy for six months. Since 2011, direct-acting antiviral agents (DAA) have been introduced that target the HCV-encoded proteins which are vital for replication of the virus. The first generation of DAA, telaprevir, in combination with peg-interferon and ribavirin, more efficiently inhibits replication of genotype 1. Although the level of DAA SVR rate is high, the new treatment has some undesirable adverse effects. Micro-RNAs (miRNAs), as the new HCV drug approach, open a new insight into the treatment of non-responder HCV patients. Altered expression of miRNAs is involved in the aspects of HCV infection and HCC. In the current review, we attempt to better understand the HCV life cycle, liver miRNAs, and their role in this viral infection.