تاثير سه الگوي تمريني روي قدرت عضلاني موش هاي صحرايي مبتلا به پاركينسون القايي با 6-هيدروكسي دوپامين

THE EFFECT OF 3 DIFFERENT TRAINING PATTERNS ON THE MUSCLE STRENGTH OF PARKINSONION RATS INDUCED BY 6- HYDROXYDOPAMINE

پيش زمينه و هدف افزايش شيوع بيماري هاي تحليل برنده عصبي ازجمله پاركينسون، به دنبال مشكلات مربوط به درمان دارويي آن ها موجب تغيير نگرش نسبت به پيشگيري و درمان اين بيماري ها شده است. تمرين درماني به طور محدود براي كاهش عوارض بيماري پاركينسون استفاده مي شود ولي مكانيسم و الگوي مناسب تمرين براي تغيير قدرت عضلاني مشخص نشده است. اين تحقيق براي بررسي تغييرات قدرت عضلاني در حيوانات مدل پاركينسوني اجرا شده است. مواد و روش كار 54 سر موش نر نژاد ويستار در 9 گروه كنترل دست نخورده، شاهد كنترل، شاهد استقامتي، شاهد مقاومتي، شاهد تركيبي، كنترل پاركينسوني، پاركينسوني استقامتي، پاركينسوني مقاومتي و پاركينسوني هم زمان تقسيم و به جز گروه كنترل دست نخورده و شاهد دست نخورده، بقيه حيوانات تمرين هاي موردنظر را طي كردند. قدرت عضلاني بر اساس مدت نگهداري وزنه هاي استانداردشده قبل و بعد از تمرين استخراج و با استفاده از آزمون آماري واريانس، داده هاي حاصل مورد آناليز قرار گرفت. مدل پاركينسوني توسط تزريق ماده 6-هيدروكسي دوپامين در جسم سياه ايجاد و با روش هاي بافت شناسي تاييد مي گرديد. يافته ها تجزيه تحليل داده ها نشان داد كه در گروه هاي كنترل دست نخورده و شاهد كنترل تغييري در قدرت عضلاني ايجاد نشده ولي در گروه هاي شاهد تمريني قدرت عضلاني حيوانات بسته به نوع تمرين حداقل 17 و حداكثر 55 درصد بيشتر شد. در گروه پاركينسوني كنترل فاقد تمرين، قدرت عضلاني كاهش غير معني داري نشان داد ولي در گروه هاي تمريني استقامتي، مقاومتي و هم زمان افزايش معني داري تا حدود 32 درصد نسبت به كنترل پاركينسون مشاهده شد. تفاوت معني داري در قدرت عضلاني گروه هاي پاركينسوني با تمرين هاي متفاوت مشاهده نشد. بحث و نتيجه گيري تمرينات ورزشي با شكل هاي مختلف روي مدل بيماري پاركينسون در موش صحرايي توانايي كاهش اثرات بيماري را داشته و مي تواند بازتواني عضلاني را تسريع بخشد. به نظر مي رسد در مدل هاي حيواني تفاوت آشكاري در نوع تمرين در بازتواني قدرت عضلاني وجود ندارد اگرچه ممكن است در موارد انساني متفاوت باشد. اين اختلاف ممكن است در اثر مدت زمان فعاليت عضلاني و نيز اثر متفاوت دوره هاي تمريني در مدل هاي حيواني نسبت به موارد انساني باشد.

Background and Aims: Parkinson Disease (PD) as a second neurodegenerative disease has grown in developed and industrial countries due to high life span, and in Iran it is considered an important neurodegenerative disease either. The drug therapy of PD must be paralleled with other treatments because the age of PD occurrence has decreased in recent decades and disturbed active population life styles. The essential approach to PD is pharmacotherapy but alternative treatments were grown recently for alleviating the PD symptoms. The exercise is considered for PD muscular symptoms but the mechanism and effective exercise is not well known. This study was designed to assess the muscle strength in the PD animal model. Material & Methods: The study was conducted on 54 Wistar healthy male rats that were divided into 9 groups with substituable equal number as follows: naïve control, sham-operated, sham-endurance, sham-resistive, sham-combined, PD-control, PD- endurance, PD-resistive, PD-combined. Naïve, PD control and sham-operated had no training but other groups trained with motorized-treadmill and standard ladder for endurance, resistance and combined training. The muscle strength was assessed before and after training by weight lifting test and after the same duration in the untrained groups. PD was induced by intra Substantia Nigra application of 6-hydroxy dopamine. Results: Data analysis showed that the naïve control and sham-operated groups had no changes in the muscle strength but in the trained sham groups the muscle strength increased significantly from 17 to 55% according to training. Although PD-control group had showed lower muscle strength nonsignificantly, the muscle strength increased up to 32% of PD-control with equal increase. Conclusion: The different training can improve the muscular rehabilitation and neuronal recovery in the animal model of the PD. Although there are some differences in the efficacy of training types in the human cases, it seems that these have non-significant effects in the animals.