تعيين تاثير درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن (MBCT) بر افسردگي، كيفيت زندگي و اضطراب بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

INVESTIGATING THE EFFECT OF MINDFULNESS-BASED COGNITIVE THERAPY (MBCT) ON DEPRESSION, QUALITY OF LIFE, an‎d ANXIETY IN MS PATIENTS

پيش زمينه و هدف بيماري ام اس از شايع ترين بيماري هاي نورولوژيك در انسان بوده و ناتوان كننده ترين بيماري سنين جواني است. هدف از اين پژوهش تعيين تاثير درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن بر افسردگي، كيفيت زندگي و اضطراب در بيماران مبتلا به ام اس است. مواد و روش كار روش پژوهش حاضر از نوع طرح آزمايشي پيش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه زنان 20- 40 ساله ي مبتلا به بيماري مالتيپل اسكلروزيس بود كه در سال 1393 در انجمن ام. اس شهر ساري عضويت داشتند، به منظور اجراي پژوهش 30 نفر با روش نمونه گيري داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه (آزمايش و كنترل) تقسيم شدند. گروه آزمايش 8 جلسه دوساعته تحت آموزش طرح درماني شناختي مبتني بر حضور ذهن قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات هر دو گروه به پرسشنامه هاي اضطراب آشكار و پنهان اشپيل برگر و پرسشنامه كيفيت زندگي (36SF-) و مقياس افسردگي هريس- لينگوز پاسخ دادند. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس صورت گرفت. يافته ها نتايج به دست آمده نشان داد درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن بر كاهش افسردگي و اضطراب و بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ام اس موثر بوده است بحث و نتيجه گيري با توجه به تاثير درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن بر ميزان افسردگي و اضطراب و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ام اس و تداوم اثر آن، به كارگيري اين روش در همه سطوح پيشگيري و درمان مبتلايان به بيماري هاي جسمي و روحي ضروري به نظر مي رسد

Background & Aims: Multiple sclerosis (MS) is one of the most common neurological diseases in humans and the most disabling disease of young adults. The present paper aims at investigating the effect of mindfulness-based cognitive therapy (MBCT) on depression, quality of life, and anxiety in MS patients. Materials & Methods: The method of the study included pretest-posttest control group design. Participants of the study were all female patients with MS in the city of Sari who referred to Boali Sina Hospital. Participants were selected using the voluntary sampling method and were randomly assigned into an experimental group and a control group. The experimental group received 8 sessions of two hour treatment. After the treatment, both groups completed Spielberger anxiety inventory, quality of life questionnaire (36SF-), and Harris-Lingoes depression scale. ANCOVA was used to analyze the collected data. Results: The results of the analysis of covariance revealed that the mindfulness-based cognitive therapy was effective in decreasing depression and anxiety and improving the quality of life of patients with MS. Conclusion: With regard to the effect of the mindfulness-based cognitive therapy on depression, anxiety, and the quality of life in patients with MS and the continuation of its effect, the use of such a method seems to be essential at all levels of prevention and for treatment of patients with physical and mental illnesses.