حق فرزندآوري زوج‌هاي داراي معلوليت ژنتيكي در اسناد بين‌المللي حقوق بشر و نظام حقوقي ايران

هدف اين نوشتار تحليل حق فرزندآوري زوج‌هاي معلولي است كه به واسطه‌ دارا بودن ژن‌هاي معيوب، احتمال ابتلا به نارسايي‌هاي مشابه براي فرزندانشان بالاست. به عبارتي، با توجه به اين كه به لحاظ ژنتيكي به ويژه زماني كه پدر و مادر همزمان از نارسايي ژنتيكي خاصي رنج مي‌برند احتمال ابتلاي فرزندان آن‌ها به نارسايي مشابه بيشتر است اين پرسش مطرح مي‌شود كه آيا مي‌توان آن‌ها را از فرزندآوري طبيعي بازداشت؟ چنان كه پيداست اين پرسش منصرف‌ از تمهيدات پزشكي از جمله انجام آزمايش‌هاي تشخيصي است كه مي‌توان و البته بايست براي كاهش احتمال مورد نظر در اين نوشتار به كار بست. اين نوشتار در مقام بررسي حقوقي و اخلاقي گزاره‌هايي است كه گاه از سوي سياست‌مداران و متخصصان درباره ضرورت منع زوج‌هاي معلول ژنتيكي از فرزندآوري شنيده مي‌شود؛ گزاره‌اي كه به گونه‌اي ديگر حتي براي متخصصان درمان ناباروري نيز مطرح است. به اين منظور نخست اسناد حقوق بشري و سپس مقررات داخلي در خصوص حق فرزندآوري معلولان ژنتيكي بررسي شده و در ادامه استيفاي اين حق در فرض يادشده در بالا تحليل حقوقي و اخلاقي مي‌شود. تاكيد اصلي اين نوشتار بر ضرورت تحليلي چندوجهي و پرهيز از ناديده انگاشتن وجوهي است كه حتي در مواردي به ظاهر ترتب ارزشي كم‌تري دارند و يا تحت تاثير گفتمان‌هاي غالب و پرطرف‌دار ميلي براي دفاع برنمي‌انگيزند.