باروري‌هاي پزشكي و بررسي مباني فقهي و حقوقي آن با تأكيد بر ضرورت تأمين مصالح شريعت

زمينه و هدف: توسعه نفوس انساني در صدر غايات زندگي است و در تمامي جوامع، جايگاهي رفيع را به خود اختصاص داده است، بنابر اين ضرورت، ناباروري مسأله‌اي است كه مسبب بروز مباحث جديدي در علوم پزشكي و غير پزشكي شده كه به تبع آن، مسائل فقهي و حقوقي خاصي را در جوامع انساني از جمله جامعه كنوني ايران برانگيخته است. در اين تحقيق برآنيم تا مباني فقهي و حقوقي اقسام باروري‌هاي پزشكي، به ويژه مباني جواز آن ميان زوجين و منع پذيرش آن بين بيگانگان را مورد تأمل قرار دهيم. روش: روش كتابخانه‌اي و اسنادي، با رويكرد تحليلي ـ توصيفي و استنتاجي است. يافته‌ها: نكات حائز اهميت آن است كه با شناخت و درك درست از روح احكام و قوانين اسلامي، به خوبي مي‌توان به نيازهاي متنوع اشخاص پاسخ داد و نيز آنكه در بحث مزبور، غالب فقها باروري‌هاي پزشكي بين زوجين را پذيرفته و در عين حال قائل به پذيرش آن در ميان بيگانگان نيستند. بحث و نتيجه‌گيري: با اين توصيف، نتيجه اين پژوهش آن است كه مواردي همچون پاسخگويي به نياز فطري و حس غريزي انسان به داشتن فرزند، كاهش عسر و حرج خانواده‌ها و مشكلات اجتماع، مصالح به كارگيري اين روش‌ها به ويژه بين زوجين هستند و مباني‌اي همچون مبارزه با روند طبيعي خلقت انسان، نابودي بنيان خانواده (مهم‌ترين واحد جامعه)، ناديده‌گرفتن اصولي همچون اصل كرامت، اصل عدالت و قاعده لاضرر و... اصلي‌ترين مباني مخالفت انديشمندان مسلمان در پذيرش روش‌هاي باروري‌هاي پزشكي ميان بيگانگان مي‌باشند.