تأثير يك دوره تمرينات هوازي بر بيان ژن MTNR1B و سطوح انسولين و گلوكز در پانكراس رت‌هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين-نيكوتين آميد

ديابت نوع 2 بيماري مزمني است كه با سرعت هشداردهنده‌اي در جهان در حال گسترش است. اگرچه ديابت نوع 2 يك بيماري چند علتي است، ولي اخيراً مشخص شده است كه ژن MTNR1B با ميزان ابتلا به ديابت نوع2 مرتبط است و افزايش بيان آن خطر ديابت نوع 2 را افزايش مي‌دهد. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير 12 هفته تمرينات هوازي بر بيان ژن MTNR1B و گلوكز و انسولين ناشتا در رت‌هاي نر ويستار مبتلا‌به ديابت نوع 2 است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع بنيادي و روش آن تجربي مي‌باشد. در اين مطالعه از 30 سر رت نر نژاد ويستار با محدوده وزني 20±220گرم، استفاده شد. در طول دوره رت‌ها در شرايط استاندارد يعني دماي 3±22سانتي‌گراد و رطوبت 45 درصد و دوره‌هاي 12 ساعته متوالي نور و تاريكي نگهداري شدند. رت‌ها به سه گروه تقسيم شدند. القاي ديابت از طريق محلول نيكوتين آميد و STZ انجام شد. برنامه تمريني براي مدت 12 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته با افزايش تدريجي سرعت (18 الي 26 متر بر دقيقه) و زمان (10 الي 55 دقيقه) در قالب دويدن روي تريدميل انجام گرفت. غلظت گلوكز به‌روش آنزيمي رنگ سنجي گلوكز اكسيداز، انسولين به‌روش اليزا و بيان ژن به‌روش RT-Real time PCR اندازه‌گيري شد. كليه بررسي‌هاي آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS/Win نسخه 16 انجام شد. نتايج: برنامه تمريني به كاهش معني‌دار سطوح گلوكز ناشتا در گروه ديابتي هوازي نسبت‌به گروه ديابتي كنترل منجر شد (001/0=P). سطوح انسولين سرم در گروه ديابتي هوازي بالاتر از گروه ديابتي كنترل بود اما اين تفاوت به لحاظ آماري معني‌دار نبود (148/0=P) از طرفي، اجراي تمرينات هوازي بيان ژن MTNR1B در بافت پانكراس را به ميزان 39 درصد نسبت‌به گروه كنترل ديابتي كاهش داد (016/0=P). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان دادكه دوازده هفته ورزش هوازي به كاهش معني‌دار گلوكز خون و كاهش معني‌دار بيان ژن MTNR1B در بافت پانكراس نسبت‌به گروه كنترل ديابتي منجر شد

Type 2 diabetes is a chronic disease with warning increasing rate in the world. Although type 2 diabetes is a multifactorial disease, it has been recently found that the incidence of type 2 diabetes is associated with MTNR1B gene and the growth of its expression increases the risk of type 2 diabetes. The objective of this study was to evaluate the effect of 12-week aerobic exercise on MTNR1B gene expression, glucose and fasting insulin in male Wistar rats with type 2 diabetes. Methods: This fundamental study with experimental approach. included 30 male Wistar rats with weight of 220±20 gram. Sampls were kept under standard conditions: temperature of 22 ± 3° centigrade, 45% humidity and consecutive 12-hour periods of light and darkness. The rats were divided into three groups. Infusion of diabetes was conducted by Nicotinamide and streptozotocin solution. Training program was held on 5 days a week for 12 weeks with a gradual increasing of speed (18 to 26 meters per minute) and time (10 to 55 minutes) by running on a treadmill. Glucose level, insulin level and gene expression were measured by enzyme glucose oxidase colorimetric method, enzyme-linked immunosorbent assay, and Real-time polymerase chain reaction. All statistical analyses were performed by software SPSS, version16. Results: Training programme led to a significant reduction in fasting glucose levels in aerobic diabetic group compared to the control diabetic group (P<0.05). Serum insulin levels in the diabetic aerobic group was more than diabetic control group, but this difference was not statistically significant (P≥0.05). On the other hand, the implementation of aerobic exercise MTNR1B in pancreas gene expression decreased 39 percent in the diabetic control group in comparison with diabetic control group (P<0.05). Conclusion: The results showed that 12-week aerobic exercise led to a significant reduction in blood glucose and in gene expression MTNR1B in pancreatic tissue compared to the diabetic control group