نگرشي بر تاريخ روانپزشكي و تاريخچه روانپزشكي در ايران

فاقد عنوان و چكيده لاتين

آنچه در اين مقاله آمده است در ابتدا خلاصه‌اي است از تاريخ روانپزشكي در جهان و سپس مروري بر تاريخچه روانپزشكي در ايران باستان، ايران پس از اسلام و تاريخ معاصر ايران.در متون ايران باستان به ويژه در اوستا به جان،روان،بيماريهاي رواني،درمانهاي دارويي و غير دارويي اشاره رفته و در سبب‌شناسي بيماريهاي‌ رواني به نقش "ديو"(يكي از خدايان)،اهريمن و پريان جادوگر بيش از ديگر عوامل بها داده شده است.در ايران‌ بعد از اسلام با توجه به گرايش و شناخت كامل پزشكان ايراني از اسلام و فلسفه ديني پديده‌هاي رواني،نفس، جسم و بيماريهاي رواني و اخلاقي با نگرشي انساني بر پايه مباني عقلي و روش‌شناسي علمي مورد مطالعه قرار گرفت.با اين چنين برخوردي،بيماران رواني در جامعه اسلامي پس از ظهور اسلام برخوردي انساني را شاهد بودند و از شكنجه‌ها و طردهاي قرون وسطاي اروپايي خبري نبود.درمانهاي دارويي،روان‌درماني،موسيقي‌ درماني،تفريح‌درماني و حمايت هاي قانوني و پزشكي براي بيماران رواني مرسوم بود و در موارد شديد از مارستانها(بيمارستاهاي رواني)يا دار الشفاء(بيمارستان عمومي)كه يك بخش ويژه اعصاب(محفل المجانين) داشت و باغهاي سرسبز و اتاقهايي همراه آب روان بود استفاده مي‌شد.در اين مقاله به نام بيش از 7 نفر از پزشكان‌ و حكماي اسلامي و تعداد زيادي كتابها و منابع معتبر اسلامي اشاره شده است كه بخش عمده‌اي از آوازه آنان به‌ دليل پرداختن به بيماران روني و شناخت و تفسير نفس و روان بوده است.در اين مقاله نيز با ارزش و اهميتي كه‌ ادبيات ايران اسلامي و عرفان ايراني براي شخصيت بيماران مجنون و شوريدگي انسانهاي عاقل و عارف قايل‌ شده‌اند آشنا مي‌شويم.