مقايسه دو روش پينگذاري از راه پوست در درمان شكستگيهاي بند ابتدايي انگشتان

Comparison of two methods of percutaneous pinning and in treatment of proximal phalangeal fractures

پيشزمينه: شكستگيهاي انگشتان دست از شكستگيهاي شايع اندام فوقاني است. براي درمان شكستگيهاي خارج مفصلي بندهاي انگشتان پايين ميتوان از داخل مفصل متاكارپوفالانجيال عبور كرد يا بهطور ضربدري از خارج مفصل شكستگي را ثابت نمود. هدف از اين بررسي، مقايسه بين دو روش بود. مواد و روشها: اين مطالعه كارآزمايي باليني بر روي نمونههاي انساني با شكستگي عرضي پروگزيمال فالنكس انگشتان در يك مركز درماني كرمان به دو روش انجام شد. در روش اول دو پين بهصورت موازي داخل مفصلي از سر متاكارپ در تنه پروگزيمال فالنكس؛ و در روش دوم دو پين متقاطع به صورت خارج مفصلي از كنديل پروگزيمال فالنكس گذاشته شد. محدوده حركتي فعال مفاصل MCP، PIP و DIP ، مدت زمان لازم براي بازگشت بيمار به فعاليتهاي روزانه و همچنين عوارض بعد از عمل مانند عفونت محل زخم جراحي بررسي شدند. يافتهها: ميانگين محدوده حركتي در مفاصل MCP، PIP و DIP در سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحي نشان داد بين دو روش جراحي از نظر ميزان محدوده حركتي مفاصل پس از جراحي تفاوت معني‌داري وجود نداشت. همچنين از نظر متغيرهاي سن، جنس و مدت زمان برگشت به كار نيز بين دو روش تفاوت معناداري مشاهده نشد (p<0.05) نتيجه‌گيري: نتايج استفاده از پين كراس و اينترامدولاري، در شكستگي بند ابتدايي انگشتان يكسان بود با توجه به راحت تر بودن استفاده از دو پين موازي، استفاده كمتر از اشعه فلوروسكوپي سي آرم، آسيب كمتر بافت نرم و ديستراكشن كمتر شكستگي، استفاده از پينگذاري اينترامدولاري ترانس آرتيكولار توصيه مي‌شود.

Background: Fracture of phalanx is common upper extremity fracture. There are two pining methods for fixation extraarticular proximal phalanx transverse fracture: First, transarticular parallel pins passing through (MCP) joint and, extraarticular cross pining of fracture without going through MCP joint. In this study we will try to compare these two fixation methods. Methods: This study was a clinical trial on proximal phalanx transvers fracture. In first method we used two parallel pins from metacarpal head passing through MCP joint intoproximal phalanx. In second method we used two cross pins from proximal phalangeal condyles across the fracture. We then evaluated MCP, proximal and distal interphalangeal joints active range of motion and how long it took the patients to resume their daily activities. Complications were also evaluated for each group. Results: The mean MCP, PIP and DIP joints active range of motion 3&6 month after surgery showed no significant difference between the two methods of surgery .There was no significant difference between the two methods in the time delay to return to work. Conclusion: In using cross pining or parallel transarticular pin fixation for proximal phalanx fracture give similar results. Since using intramedullary method is easier and need, less CARM usage, less soft tissue damage and less distraction in fracture. We suggest transarticular intramedullary parallel pins fixation for proximal phalanx fracture.