اثربخشي اميددرماني گروهي بر افسردگي، احساس تنهايي، و خودكارآمدي دانش‌آ‌موزان دختر

The Efficacy of Group Hope Therapy on Depression, Loneliness, and Self-Efficacy in Female Students

زمينه و هدف: از مباني نظري اميددرماني به ندرت براي بهبود علائم روان‌شناختي دختران نوجوان استفاده شده است و اطلاعات اندكي در مورد تاثير اميددرماني گروهي وجود دارد. هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي اميد درماني گروهي برافسردگي، احساس تنهايي، و خودكارآمدي دانش‌آموزان دختر بود. روش: پژوهش حاضر آزمايشي‌ و از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر پايه 10 و 11مدارس ناحيه 1 شهر رشت در سال تحصيلي 93-94 بود. براي نمونه گيري 200 دانش‌آموز دختر به طور خوشه­اي تصادفي انتخاب شدند و در مرحله پيش‌آزمون به پرسشنامه افسردگي بك (1971)، مقياس احساس تنهايي آشر (1983) و مقياس خودكارآمدي شرر و آدامز (1985) پاسخ دادند. پس از نمره‌گذاري و غربالگري 30 نفر كه ضعيف‌ترين نمرات را داشتند انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد و براي گروه آزمايش، هشت جلسه 90 دقيقه‌اي آموزش اميددرماني گروهي اجرا شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس‌يك­متغيري‌ پس از كنترل مقادير پيش‌آزمون نشان داد نمرات خلق افسرده و احساس تنهايي در گروه آزمايش نسبت به گروه گواه به‌طور معني‌داري پايين‌تر است (05/0P<)، اما بين نمرات پس‌آزمون اين دو گروه، تفاوتي از نظر خودكارآمدي وجود نداشت (05/0P>). نتيجه‌گيري: آموزش اميددرماني‌گروهي تأثير قابل ملاحظه اي در كاهش افسردگي، و احساس تنهايي در دانش‌آموزان دختر دبيرستاني دارد. براين اساس به مشاوران آموزشي پيشنهاد مي‌شود از روش اميددرماني گروهي براي دانش‌آموزاني مبتلابه اختلال‌هاي خلقي و احساس تنهايي استفاده نمايند.

Background and purpose: The theoretical foundations of hope therapy have rarely been used to improve the psychological symptoms among adolescent girls, and there are few data available about the effectiveness of group hope therapy. Present study aimed to investigate the efficacy of group hope therapy on the treatment of depression, loneliness, and self-efficacy in girl students. Method: The present research was experimental study with pretest-posttest design and control group. The study population consisted of all tenth and eleventh grade female students who were studying in the district one schools of Rasht in 2014-2015 academic year. 200 female students were selected using random cluster sampling method and filled out Beck depression inventory ‌ (1971), Asher loneliness (1983), and Sherer and Adams self-efficacy scale (1985) as their pretest. After scoring and screening the questionnaires, 30 students with the lowest scores were selected and randomly assigned to experimental (n =15) or control groups (n =15). The control group received no intervention, while the experimental group received an eight-session (90 min/ per session) group hope therapy. Results: the results of univariate analysis of covariance showed that comparing to control group, experimental group scored significantly lower on depressed mood and loneliness (p < .05). However, the groups did not differ significantly in terms of self-efficacy (p > .05). Conclusion: Group hope therapy is an effective way to decrease depression and loneliness in female high school students. Based on these results, it is suggested that educational counselors use group hope therapy in working with students with mood disorder or loneliness.