تأثير بازي درماني كودك محور بر احساس خودكارآمدپنداري در تعاملات بين فردي دانش آموزان مبتلا به نشانه هاي اختلال نافرماني مقابله اي

The Effect of Child-Centered Play Therapy on the Self-Efficacy in Peer Relations among Students with Oppositional Defiant Disorder Symptoms

زمينه و هدف: با توجه به اهميت تعاملات بين­ فردي در تحول اجتماعي دوران كودكي، هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير بازي­ درماني كودك­ محور بر احساس خودكارآمدپنداري در تعاملات بين­ فردي دانش ­آموزان مبتلا به نشانه ­هاي اختلال نافرماني مقابله­ اي بود. روش: روش پژوهش نيمه ­آزمايشي با طرح پيش ­آزمون پس ­آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي كودكان 8 تا 12 ساله مبتلا به نافرماني مقابله ­اي مراجع­ كننده به مراكز روان‌پزشكي و روان‌شناختي شهر رشت در بازه زماني شش ماه اول سال 1396 بود كه از ميان آنها 30 كودك از طريق نمونه‌گيري در دسترس و بر حسب شرايط ورود به پژوهش انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمايش و گواه جاي دهي شدند. جهت جمع ­آوري داده ­ها از مقياس درجه ­بندي اختلال نافرماني مقابله ­اي (هومرسن و همكاران، 2006)، مصاحبه باليني ساختاريافته (انجمن روان­پزشكي آمريكا، 2013)، و مقياس خودكارآمدي كودكان در روابط بين‌فردي با همسالان (ويلر و لد، 1982) استفاده شد. مداخله آموزشي بازي­ درماني براي گروه آزمايش در 10 جلسه 60 دقيقه ­اي با فاصله 3 روز بين جلسات ارائه شد، در حالي كه گروه كنترل چنين آموزشي را دريافت نكردند. يافته­ ها: نتايج آزمون تحليل كوواريانس تك­ متغيري يك راهه نشان داد كه بازي­ درماني كودك­ محور موجب افزايش خودكارآمدپنداري كودكان مبتلا به اختلال نافرماني مقابله‌اي در سطح كل و در موقعيت با تعارض در تعاملات بين­ فردي مي‌گردد. نتيجه­ گيري: بازي­ درماني با شيوه­اي متناسب با سطح تحول كودكان به­ طور عيني و ملموس، تجربه مهارت­ آموزي را براي آنها فراهم مي­ كند و اين تمرين عملي به­ طور مستقيم و غيرمستقيم منجر به بهبود خودكارآمدپنداري در تعاملات بين ­فردي اين كودكان مي­شود.

Background and Purpose: Considering the importance of interpersonal interactions in the social development of childhood, the purpose of the present study was to investigate the effect of child-centered play therapy on self-efficacy in peer relations among students with oppositional defiant disorder symptoms. Method: The research method was a semi-experimental design with a pre-test post-test design with control group. The statistical population included all children aged 8 to 12 years with oppositional defiant disorder symptoms that referring to psychiatric and psychological centers of Rasht in the first six months of 2017, among which 30 children were selected through convenient sampling entry, and assigned into two experimental and control groups randomly. To collect data, the scale of rating oppositional defiant disorder symptoms (Homerson & et al, 2006), structured clinical interview (American Psychiatric Association, 2013), and Self-Efficacy in Peer Relations (Wheeler & Led, 1982) were used. Child-centered play therapy intervention was provided to the experimental group in 10 sessions of 60 minutes with intervals of 3 days between sessions, while the control group received no training. Results: The results of one-way covariance analysis showed that child-centered play therapy improves the self-efficacy of children with oppositional defiant disorder symptoms in the overall level and in conflict situations in the interpersonal interactions. Conclusion: Play therapy in a manner consistent with the level of children's development, objectively and tangibly provides them skill learning experience, and this practical exercise directly and indirectly leads to improved self-efficacy in interactive interactions in children.