تأثير آموزش تاب آوري بر سبك‌هاي مقابله اي و خوش بيني كودكان بي سرپرست و بدسرپرست

The Effectiveness of Resilient Education on the Coping Style and Optimism of Unprotected and Neglected children

زمينه و هدف: بي­سرپرستي و بدسرپرستي همواره اثرات رواني و تربيتي منفي بر كودكان داشته است. پژوهش حاضر با هدف هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي آموزش تاب ­آوري بر سبك‌هاي مقابله­ اي و خوش­بيني كودكان بي­ سرپرست و بدسرپرست بود. روش: اين پژوهش به روش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي دختران 12 تا 16 ساله بي­­ سرپرست و بدسرپرست ساكن در مراكز نگهداري اين كودكان در شهر اردبيل در سال 1395 بودند كه از ميان آنها 30 نفر به‌طور تصادفي ساده انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) جاي دهي شدند. شركت كنندگان گروه آزمايش، آموزش تاب­ آوري را طي 9 جلسه دريافت نمودند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه سبك‌هاي مقابله (پاكر و اندلر،1990) و خوش­بيني (شي­ير، كارور و بريج، 1994) استفاده شد و براي تحليل داده ها از آزمون تحليل كوورايانس تك ­متغيره و چندمتغيره استفاده گرديد. يافته ­ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه تفاوت آماري معني­ داري بين ميانگين نمرات پس ­آزمون دو گروه در سبك‌هاي مقابله ­اي مسئله ­مدار 0/0505/0>P، 15/16=F)، هيجان­ مدار (0/05>P، 36/9=F) و خوش­ بيني (01/0>P،21/24=F) وجود داشت ولي در سبك مقابله اجتنابي (0/05

Background and Purpose: Neglect and mistreatment have always had a negative psychological and educational effect on children. The purpose of this study was to determine the effectiveness of resiliency education on the coping styles and optimism of unprotected and neglected children. Method: This research was a quasi-experimental design with pretest-posttest design with control group. The statistical population consisted of all unprotected and neglected girls aged 12 to 16 years old in the care centers of these children in Ardabil city in 2016. Among them, 30 girls were randomly selected and divided into two experimental (15 people) and control (15 people) group. Participants in the experimental group received resiliency training in 9 sessions. Stress coping style questionnaire (Becker & Endler, 1990) and optimism questionnaire (Carver & Bridge, 1994) were used to collect data. For analysis of data, one-way covariance analysis was used. Results: The results of covariance analysis showed that there was a significant difference between the mean post-test scores of the two groups in problem-oriented coping styles (P <0.05, F= 16.15), excitement (P <0.05, F= 9/36), and optimism (P <0.001, F = 24/21), but there was no significant effect on avoidance coping style (P > 0.05, F = 1.45). Conclusion: According to the findings of this study, it can be concluded that resiliency training by increasing flexibility and improving psychological health has led to an increase in effective coping styles and optimism in unprotected and neglected children. Therefore, it is possible to use resiliency training to improve the mental and social health of individuals