بررسي مقايسه‌اي تأثير پيامك با آموزش حضوري بر انجام ورزش كگل در زنان ميانسال

مقدمه: ميانسالان، گروه كثير و مولد جامعه كه تاكنون به دليل تمركز بر گروه‌هاي پرخطر ديگر مانند كودكان از بسياري از خدمات محروم مانده‌اند، نيازمند حمايت جدي براي ارتقاء همه جانبه كيفيت زندگي هستند. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير پيامك با آموزش حضوري بر انجام ورزش كگل در زنان ميانسال انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني در سال 1395 بر روي 100 زن ميانسال انجام شد. 47 نفر آموزش پيامكي و 46 نفر آموزش چهره به چهره را براي مدت 4 هفته دريافت كردند. در ابتدا يك جلسه توجيهي در خصوص هدف مطالعه ون قش انجام ورزش كگل بر پيشگيري از شلي عضلات لگن و بي اختياري ادراري براي افراد دو گروه گذاشته شد. گروه آموزش چهره به چهره، دو جلسه آموزشي به ‌صورت يك هفته در ميان و به مدت 45 دقيقه و براي افراد در گروه پيامكي همان محتواي آموزشي در قالب پيامك، به‌صورت هفته‌اي 2 بار ارسال مي‌شد. پس از اتمام آموزش‌ها، جهت انجام ورزش‌هاي كف لگن يك فرصت يك ‌ماهه به افراد داده شد. در اين مدت هر 2 هفته يك‌بار با افراد گروه مورد براي پاسخ به سؤالات تماس گرفته شد. بعد از زمان ذكر شده، با افراد هر دو گروه جهت سؤال در مورد انجام، دفعات و علل عدم انجام ورزش تماس گرفته شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه‌ 22) و آزمون‌هاي آماري تي مستقل و كاي اسكوئر انجام شد. ميزان p كمتر از 0/05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: بين دو گروه از نظر انجام ورزش كگل (0/75=p) و دفعات آن (0/25=p)، اختلاف آماري معناداري وجود نداشت. دو مانع اصلي انجام ورزش در هر دو گروه به ترتيب اولويت، فراموشي (29/8% افراد در گروه آموزش پيامكي و 38/4% براي آموزش حضوري) و نداشتن وقت كافي براي انجام (21/3% افراد در گروه آموزش پيامكي و 19/6% براي آموزش حضوري) بود. نتيجه‌گيري: بين دو گروه آموزش پيامكي و آموزش چهره به چهره از نظر انجام ورزش كگل و دفعات آن، اختلاف آماري معناداري وجود ندارد و استفاده از روش آموزش پيامكي همانند آموزش حضوري مي‌تواند در ارائه آموزش‌هاي دوران ميانسالي مؤثر واقع شود.