اختلال نارسايي توجه/فزون كنشي در سنين پيش دبستان: تجارب زيسته مادران

Attention Deficit Hyperactivity Disorder in Preschool Age: Lived Experiences of Mothers

زمينه و هدف: مادران طي سال­ هاي پيش­ دبستان، مهم­ترين عامل مؤثر بر پيش­ آگهي اختلال نارسايي توجه/فزون­ كنشي كودكان هستند. ادارك تجارب مادران در زندگي روزمره باعث ارتقاء مداخلات مورد نظر براي كودك و بهبود سطح بهزيستي والدين خواهد شد. بدين ترتيب هدف اين پژوهش شناسايي تجربيات مادران ايراني در پرورش كودك پيش ­دبستاني مبتلابه اختلال نارسايي توجه/فزون­ كنشي بود. روش: اين پژوهش به روش كيفي و يا روي­ آورد پديدارشناسي در سال 1395 طي دوره­اي چهارماهه انجام شد. جامعه آماري آن، تمامي مادران داراي كودك پيش ­دبستاني مبتلابه اختلال نارسايي توجه/فزون­ كنشي بودند كه به كلينيك روان­ پزشكي ابن ­سيناي مشهد رجوع كرده بودند. از طريق نمونه ­گيري در دسترس و تداوم تا ميزان اشباع، 15 مادر، انتخاب شدند كه در مصاحبه عميق و ساختارنايافته شركت كردند. مصاحبه­ ها بر اساس روش كلايزي تجزيه‌وتحليل شدند. يافته­ ها: تجارب مادران در سه مضمون اصلي سازمان يافت: نابسندگي دانش و آگاهي، دشواري­ هاي درمان، و مشكلات تعامل در شبكه اجتماعي. اين سه مضمون اصلي در مقاله به تفصيل مورد بحث قرار گرفتند. نتيجه­ گيري: پرورش كودكان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/فزون كنشي، تجربه­اي دشوار است كه حمايت تخصصي از مادران، طي نخستين سال­ هاي تحول اختلال را ضروري مي ­سازد. بدين منظور، هر يك از مضامين پژوهش حاضر، اهداف درماني بالقوه براي افزايش بهزيستي مادران هستند كه مي­ توان آنها را براي ارتقاء مداخلات موجود و در طراحي مداخلات نوين بكار برد

Background and Purpose: Mothers are the most important factors in the prognosis of attention deficit hyperactivity disorder in pre-school children. Detecting mothers’ experiences in daily life increases the potential of improving the effects of interventions on the child and enhancing the parents' level of well being. Therefore, the purpose of the present study was to explore Iranian mothers’ experiences in raising preschool children with attention deficit hyperactivity disorder. Method: This research was executed in the qualitative method of phenomenological approach throughout a period of four months in 2016. The statistical population consisted of mothers who had preschool children with attention deficit hyperactivity disorder who referred to Ebne-Sina Psychiatric Clinic in Mashhad. Through convenient sampling which continued until saturation, 15 mothers were selected and participated in an unstructured in-depth interview. The interviews were analyzed with Colaizzi’s method. Results: Mothers’ experience was categorized into three main domains. “Inadequacy of knowledge” consisted of mothers’ unfamiliarity with the diagnosis, and the inaccessibility of scientific resources and applied knowledge. The “difficulties of treatment” displayed their experience to manage the disorder focused on the limitations of treatment systems and the challenges of pharmacotherapy. “Interaction problems in social network” signified the tension, conflict, guilt and shame, and loneliness and isolation brought on by child’s disorder. Conclusion: Raising children with ADHD is a difficult experience which requires mothers’ professional support throughout the early years of the disorder’s development. Therefore, all of the findings of the present study are potential treatment goals in increasing mothers’ well-being and they can be used to improve existing interventions and design new ones.