امكان‌سنجي تداوم انقلابي‌گري در سياست خارجي جمهوري اسلامي در شرايط جهاني شدن

Assessing the Possibility of the Continuity of Being Revolutionary in the Foreign Policy of the Islamic Republic in the Conditions of Globalization

برقراري موازنه ميان بهره‌برداري از امكانات جهاني شدن براي توسعه، در شرايطي كه جهاني شدن پارادايم حاكم بر توسعه است ازيك‌سو و حفظ ساحت و مواضع انقلابي جمهوري اسلامي ايران در سياست خارجي، از مشكلات عمده در تحقق توسعۀ كشور است. ازاين‌رو، يكي از سؤالات در اين زمينه آن است كه سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران بايد از چه الگويي پيروي كند كه در عين حفظ هويت اسلامي و انقلابي جمهوري اسلامي، عامل و مسهلي براي بهره‌برداري از امكانات نظام‌ بين‌الملل براي توسعۀ‌ كشور باشد. كليد حل معماي دوگانۀ توسعه‌گرايي و انقلابيگري در سياست خارجي، به ميزان نقشي بستگي دارد كه براي سياست خارجي به‌طور اعم و فرصت‌هاي جهاني شدن به‌طور اخص در توسعه قائل مي‌شويم. مقالۀ حاضر به شيوۀ توصيفي و تحليلي انجام شده و هدف از آن، ارائۀ مدلي براي حل دوگانۀ انقلابيگري و توسعه‌گرايي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران است. نتايج حاصل از آن نشان داد كه سياست خارجي در ماتريس توسعۀ كشور، شرط لازم نيست، بلكه عمده راه‌حل براي توسعه، روي آوردن به درون، درون‌زايي و شكوفايي استعدادها و ظرفيت‌هاي داخلي است و در اين ميان، سياست خارجي به عنوان كاتاليزور، بايد دروازه امكانات خارجي براي تقويت رشد و توسعۀ ظرفيت‌هاي داخلي را فراخ‌تر كند. در اين صورت، تداوم كنش‌هاي انقلابي در سياست خارجي با موانع كمتري روبه‌رو خواهد بود.

Creating balance between utilizing the facilities of globalization for development, in conditions that globalization is the dominant paradigm on development on one hand and maintaining the revolutionary position and stances of the Islamic Republic of Iran in foreign policy on the other, is one of the main difficulties in the realization of the development of the country. Therefore, one of the questions in this regard is: Which pattern must the foreign policy of the Islamic Republic of Iran follow in order to maintain the Islamic and revolutionary identity of the Islamic Republic and at the same time be a factor and facilitator for utilizing the facilities of the international system in developing the country? The key to solve the dual enigma of developmentalism and being revolutionary in foreign policy depends on the extent of the role which we consider for the foreign policy in general and the opportunities of globalization in particular in development. The present article uses descriptive and analytical method and aims at presenting a model for solving the duality of being revolutionary and developmentalism in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. The results indicated that foreign policy in the matrix of the development of the country is not the necessary condition, rather the main solution for development is inclining towards internal capabilities, endogeneity and trying to create and actualize internal talents and capacities and the foreign policy as a catalyst must widen the doors of foreign facilities for strengthening the growth and development of internal capacities. In this case, the continuity of revolutionary acts in the foreign policy will face fewer barriers.