ميانجي‌گري زنان در فرايندهاي حل‌ و فصل منازعات بين‌المللي

زمينه و هدف: ميانجي‌گري به عنوان يك رويه حقوقي و سياسي براي حل و فصل اختلافات بين‌المللي از تاريخ طولاني برخوردار است . اما از مهم‌ترين چالش‌هايي كه جوامع بين‌المللي نيز تاكنون با آن روبه‌رو بوده است عدم توجه به مشاركت زنان در اين گونه برنامه‌ها است. حال آن كه بررسي تجربه مشاركت زناني كه در فرايندهاي حل‌وفصل اختلافات حضور داشته‌اند بيانگر نتايج متفاوتي است. بنابراين اين مقاله بر آن است تا علاوه بر تشريح عملكرد شوراي امنيت سازمان ملل در زمينه ميانجي‌گري زنان ، تجربه كشورهاي آسيايي را در اين زمينه مورد بررسي قرار داده و در نهايت چالش‌ها و موانع موجود در مسير مشاركت زنان را مورد تجزيه‌ و تحليل قرار دهد. روش تحقيق: روش تحقيق حاضر توصيفي و تحليلي و بر پايه اسناد بين المللي استوار مي باشد. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد مهارت زنان در مقايسه با مردان، براي درك نيازها و خواسته هاي طرفين بيشتربوده، چرا كه آنها از الگوهاي مشاركتي و سازشي براي حل و فصل اختلافات استفاده مي كنند نتيجه گيري: مهارت بيشتر زنان به نوبه خود سبب مي شودكه شكل گيري ارتباطات دوستانه در بالاترين ًسطح خود قرارگرفته،در نتيجه آسيبها، خواسته هاو نيازهاي طرفين بهتر مورد توجه قرارمي گيرد و متعاقبا بحرانهاي بين المللي نيز كاهش يابد.