بررسي عنصر معنوي جنايت نسل زدايي در پرتو راي ديوان بين المللي دادگستري در قضيه كرواسي عليه صربستان

نسل زدايي شنيع ترين جنايتي است كه اعصار و قرون به خود ديده، در اين ميان هرچند توسعه و تدوين حقوق بشر دوستانه و متعاقب آن تشكيل محاكم كيفري اختصاصي و بين المللي گامي اساسي در تبيين نظري اين جنايت در همه اين سال ها برداشته اما كماكان نظام قضايي بين المللي با چالش هايي عمده در برابر اثبات اين جنايت روبرو است. اثبات تحقق نسل زدايي چه در زمان صلح و چه در زمان جنگ تابعي از احراز عناصر مادي و معنوي است. راي اخير ديوان بين المللي دادگستري در قضيه كرواسي عليه صربستان براي دومين بار در چند سال گذشته به بررسي ارتكاب جنايت نسل زدايي پرداخته است. ديوان در اين راي با پيروي از رويه خود در قضيه بوسني و هرزگوين عليه صربستان و مونته نگرو، عنصر معنوي جنايت نسل زدايي را همچنان در محاق اثبات قرار داده است. اين مقاله با روش توصيفي به بررسي اركان جنايت نسل زدايي به ويژه قصد خاص در اين راي پرداخته است.ديوان در اين رأي با پيروي از رويه خود در قضيه بوسني و هرزگوين عليه صربستان و مونته نگرو، با اتخاذ آستانه اي بالا در تحقق نيت نسل زدايي، عنصر معنوي اين جنايت را همچنان در محاق اثبات قرار داده است. نتيجه گيري: قصد از بين بردن جزئي يا كلي يك گروه قومي، ملي، نژادي يا مذهبي اساسي ترين خصوصيت نسل زدايي به شمار مي آيد كه آن را از ديگر جرايم متمايز مي سازد. اما صرف اثبات قصد مبين ارتكاب نسل زدايي نبوده و ضرورت دارد نيت خاص در هريك از عناصر مادي جنايت نسل زدايي محقق گردد. در اين رأي ديوان ضمن پذيرش امكان استنباط نيت خاص به طور غير مستقيم، بر اين باور است استنتاج نيت نسل زدايي بايد تنها مدرك معقول در دسترس باشد.