واكاوي و تحليل تبعات سكوت ملي در نظام هاي سياسي

Exploring and Analyzing the Consequences of National Silence in Political Systems (Text in Persian)

هر نظام سياسي با هر نوع ايدئولوژي سياسي از نوعي دستگاه حكمراني ملي برخوردار است. ركن اصلي اين دستگاه، خط مشيهاي عمومي هر كشوري است. بسته به نوع دستگاه به جوهره خطمشي هاي عمومي (عقلايي، سياسي، گفتماني، نهادي، آشفته) حضور يا كمرنگي حضور مردم در تصميمگيريهاي ملي نمود مي يابد. از اين رو ميزان مشاركت مردم يا مشاركت كم مردم خود ره آورد چنين خط مشيهايي است. دعوت مردم به سكوت در قبال برخي از موضوع هاي ملي از قبل پيامهايي كه خط مشي هاي عمومي ابلاغ ميكنند، جنبه عملي به خود ميگيرد. از اين رو در همه كشورها بنا به ماهيت نظام سياسي و خط مشيهاي عمومي آنها درجهاي از سكوت ملي وجود دارد. بيترديد كمرنگ شدن حضور مردم (افزايش سكوت ملي) تبعات منفياي براي نظامهاي سياسي در پي خواهد داشت. مقاله حاضر براي نخستين بار با توسل به نوعي پژوهش كيفي تلاش كرده است تبعات سكوت ملي براي نظامهاي سياسي را واكاوي و رهنمودهايي براي نظام جمهوري اسلامي ايران ارائه دهد.

Every political system with every political ideology has a kind of national governance mechanism. The key principle of this mechanism in every country is its public policy. Related to approach to public policy (rational، political، discourse، institutional and chaos)، attendance or less attendance of people in national decision making occurs. Therefore، participation or less participation of people is the result of this kind of public policy. Invitation of people to silence against some national subjects besides the messages that public policy imparts، takes practical aspect. So in all countries there is a degree of silence، related to the nature of their political system and public policy. Doubtless decreasing of people attendance (increasing national silence) has negative consequences for political systems. For the first time this paper using a kind of qualitative research tries to explore the consequences of national silence for political systems and give some advice for Islamic Republic of Iran.