تحول تازه درفرم تك گويي نمايشي

رابرت براونينگ حس تشخيص نمايشي بسيار قوي داشت، ولي علاقه او ترسيم ناسازگاري هاي دروني يك شخصيت بود--به گفته خودش: «عمل در شخصيت، بجاي شخصيت در عمل». متاًسفانه نمايش تضاد دروني براي صحنه تئاتر مناسب نيست، واجراهاي نمايشنامه هاي براونينگ، به دليل افزوني سخن نسبت به عمل، موفق نبود. او فرم دلخواه خود را تك گويي نمايشي يافت، كه به او امكان خلق شخصيت هاي مؤثر و پيچيده را مي داد. بعد از خلق بهترين تك گويي هاي نمايشي در ادبيات، او با اختراع تك گويي كه درآن سخنگو، بر خلاف تك گويي هاي نمايشي قبلي، در يك موقعيت واقعي نيست، بلكه خود را در موقعيتي خيالي مجسم مي كند كه در آن سخن مي گويد، خصوصيات روان شناختي و نمايشي اين فرم را بهبود بخشيد. در حالي كه در گذشته افشا شخصيت متكي بر واكنش هاي خود به خود سخنگو به مخاطب بود، حالا خواننده از اين مزيت هم برحوردار است كه مي تواند تجزيه و تحليل و قضاوت خود را بر پايه حرف هاي سخنگو در حالتي كه سخنگو تنها است و، بسان تنها گويي، به بيان افكار واقعي مي پردازد، بنا نهد؛ همچنين بر مبناي انتخاب هاي سخنگو در رابطه با صحنه ، «گفتگو» و مخاطب موقعيت تخيلي خود، و مباحث ارائه شده در چارچوب آن موقعيت تخيلي